Κλινικά νεκρός, πολιτικά αναγκαίος!

Κώστας Ζαχαριάδης, 11/09/2009
Ναι αυτός είναι ο χώρος μας με το brand name ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κατ αρχήν... Λίγη σημασία έχει όμως για την κοινωνία οι λέξεις που έπονται. Είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, στις 4 Οκτώβρη έχουμε εθνικές εκλογές. Όλα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες (και πριν τις ευρωεκλογές φυσικά) έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πληγώσει όχι μόνο τον κόσμο αλλά και την χαμηλή και μεσαία στελέχωση του χώρου μας (ίσως και ανεπανόρθωτα). Οι εκλογές μας βρίσκουν μουδιασμένους και σε μια φάση που σχεδόν όλοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους εν όψει συνεδριών, κεντρικών επιτροπών, γραμματειών, δηλώσεων στα ΜΜΕ και άλλα τέτοια. Ευτυχώς ο Καραμανλής μας επαναφέρει με βίαιο και επιτακτικό τρόπο στην πραγματικότητα (δεν το έκανε για εμάς φυσικά). Η ομφαλοσκόπηση πρέπει να σταματήσει τώρα, και μέσα στον κυκεώνα των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων ο χώρος μας να δώσει μια εξαιρετικά κρίσιμη μάχη. Μάχη όχι μόνο για την εκλογική του επιβίωση και την είσοδο του στη βουλή, αλλά μάχη για να επηρεάσει την συνολική πολιτική κατάσταση στη χώρα που πάει απ το κακό στο χειρότερο.

Δυστυχώς, κυρίως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μέσα στο κόμμα υπάρχει ένα κομμάτι στελεχών που «μισεί» πολιτικά τον Συνασπισμό. Δηλαδή την ιδέα ενός κόμματος της αριστεράς πέρα από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, πόσο μάλλον την νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, και περά από το κομμουνιστικό ρεύμα που ηττήθηκε παταγωδώς στα τέλη του περασμένου αιώνα. Ένα τέτοιο κόμμα πολυτασικό, με δημόσια εκφορά του λόγου και από την μειοψηφία, με οικολογική ευαισθησία, με ριζοσπαστικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, με πρόγραμμα, που δεν αδιαφορεί για την κεντρική πολιτική σκηνή, ένα κόμμα της αριστεράς οριοθετημένο και έξω απο τον αριστερισμό, το θεωρούν ρεφορμιστική σούπα . Ο ΣΥΝ απ αυτούς αντιμετωπίζεται ως βάθρο για την μετάβασή σε μια άλλη κατάσταση. Μια άλλη εκδοχή της αριστεράς με πιο αντί και όχι χαρακτηριστικά είναι ο στόχος. Είναι προφανής και η αποστροφή τους για την ευρωπαϊκή αριστερά και το ΚΕΑ και η λαγνεία τους για την αντικαπιταλιστική αριστερά και τον αριστερισμό κυρίως στην Γαλλία αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η αντίληψη αντιμετωπίζει ως μαζικό χώρο το ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς (πολύ ευρύτερο απο την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ) αλλά και τον Συνασπισμό συνολικά. Γι αυτούς τους συντρόφους μέρος του ΣΥΝ συκοφαντείται ότι εγκολπώνει το πολιτικό σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού ότι είναι μια καλά μακιγιαρισμένη κεντροαριστερά και εσχάτως δια στόματος Κοροβέση ότι τα παίρνει. Αυτή η άποψη για να επιβιώσει πρέπει να υποβιβάσει τον ρόλο του Συνασπισμού μέσα στο συμμαχικό σχήμα, πρέπει να επιτύχει την ρευστοποίηση και την διάχυση των κομματικών δυνάμενων σε μια νέα φλου κατάσταση, πρέπει να επιτύχει την περιθωριοποίηση των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς, πρέπει να επιτύχει την συκοφάντηση των εκφραστών αυτής της θέσης και την πολιτική τους απομόνωση.

Βέβαια, πέρα απο τα στελέχη και τις συμφωνίες κορυφής υπάρχει και η κοινωνία, όπου υπάρχει έντονη η ανησυχία για μια δημοκρατική, οικολογική, μεταρρυθμιστική, ριζοσπαστική αριστερά που ζει και αναπνέει μέσα στα κοινωνικά κινήματα, προσπαθεί να το μολύνει και μολύνεται απο αυτά. Αυτή η αριστερά βρίσκεται αυτή την στιγμή μέσα στον ΣΥΝ και σ΄ αυτές τις εκλογές θα δώσει την μάχη με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας, δεν θα είναι εύκολο να εκφράσει αυτό το ρεύμα. Το οποίο σταδιακά μετά τις εκλογές του 2007 και την δημοκοπική έκρηξη μένει πολιτικά άστεγο με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας του ΣΥΝ.

Μπορούσαμε σ αυτές τις εκλογές να έχουμε ως προμετωπίδα το πρόγραμμα του ΣΥΝ και τον κομβικό ρόλο που μπορεί να παίξει στην κεντρική εκφορά του πολιτικού μας λόγου. Θα συμφωνούν οι άλλοι 10 αρχηγοί ή θα είναι συμβιβασμένο γι αυτούς;

Θα έπρεπε να φωνάζουμε για την ανάγκη πολιτικής συνεννόησης με τους Οικολόγους Πράσινους για κοινή κάθοδο σ’ αυτές τις εκλογές για να μπορέσει να δημιουργηθεί ένας πόλος της αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας έξω απο την στενή δικομματική εναλλαγή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που θα επηρέαζε τα πράγματα και θα δημιουργούσε ρήγματα στον διπολισμό, που με δικές μας ευθύνες αναστηλώνεται. Ένας πόλος εναλλακτικός στην ακροδεξιά που προσπαθεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αφορά καμία άλλη συνιστώσα αυτή η ιστορία;

Να στοχαστούμε συλλογικά αν είναι στόχος η μη αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ; Προφανώς είναι! Και τι θα γίνει μετά; Θα τους κάνουμε δώρο ένα βιβλίο 500 σελίδων περίπου… Το πρόγραμμα! Και θα περιμένουμε το τηλέφωνο να χτυπήσει. Χωρίς αυταπάτες…

Η αριστερά μπορεί να είναι μια χρήσιμη πολιτική δύναμη, γι’ αυτό πρέπει να βγει ενισχυμένη απ’ αυτήν την κάλπη και να παίξει και ρόλο με παρεμβάσεις και προτάσεις για να βγει η χώρα απο την κρίση αλλά και για να αντιμετωπίσει την διευρυνόμενη οικολογική πίεση, που θα αρχίσει σε λίγα χρόνια να επιδρά με μετρήσιμους όρους σε αυτό που λέμε σήμερα οικονομία. Η αριστερά είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην νέο συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Με αυτά πρέπει να ασχολείται η αριστερά, με την πολιτική, και να το δείχνει και προς την κοινωνία.

Αυτή η αριστερά που ονειρευτήκαμε θα υπάρξει γιατί υπάρχει ισχυρό κοινωνικό ρεύμα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω πως θα την λένε αλλά θα υπάρξει και μακάρι να την λένε κάτι με ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Κώστας Ζαχαριάδης

Μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ

Η Ανανεωτική Αριστερά, φοβάται…

Κώστας Ανδρέου, 11/09/2009
Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.

Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;

Όλα είναι.

Αλλά κυρίως πιστεύω, ότι είναι η «συνήθεια».

Συνήθισε η Ανανεωτική Αριστερά» να ετεροκαθορίζεται. Συνήθισε να «βασανίζεται», να λοιδορείται. Συνήθισε να απαντάει. Συνήθισε να παίζει τον ρόλο του «λογικού», που κλείνει το μάτι στην κοινωνία κάθε φορά που η υπόλοιπη αριστερά, εκφράζεται με θράσος απέναντι στην κοινωνία.

Ξέχασε πως είναι να εκφράζεις τις δικές σου απόψεις, να μάχεσαι γι’αυτές, να παράγεις. Ξέχασε;

Ισώς και όχι.

Ισως να προτιμάει, να της αποδίδουν προθέσεις, μύχιες σκέψεις και να τις διαψεύδει.

Φοβάμαι ότι δεν έχει το θάρρος, να υποστηρίξει τις προτιμήσεις της.

Φοβάται να απαντήσει , στο ερώτημα της συμμετοχής στην διακυβέρνηση. Φοβάται και κρύβεται πίσω από παράλογους «κοινούς στόχους» με την υπόλοιπη Αριστερά».

Το άκουσα από πολλούς και απόρησα.

Θα αγωνιστούν, λένε, κεντρικά στελέχη της πτέρυγας , για να μην περάσει η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.

Λές και είναι αυτονόητο, ότι κάτι τέτοιο, είναι υπόθεση «ικανοποίησης» του λαού.

Αλήθεια εκτός από τα κομματικά όργανα, έχουν ακούσει έξω στην κοινωνία, πολλούς να προβληματίζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Ο κόσμος θέλει να ξεκουμπιστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και να υπάρχει μια άλλη διακυβέρνηση και αυτό δεν γίνεται με την «αποτροπή» αυτού του ενδεχόμενου από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος θέλει μια αλλαγή για να πάει μπροστά, να αφήσει πίσω την αθλιότητα που ζεί και θα περίμενε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, τουλάχιστον, να κατανοεί αυτήν την ανάγκη του και με κάποιον τρόπο, έστω και με την «αποσιώπηση» αυτής της άθλιας γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, την αλαζονική γραμμή που οδήγησε την δημοκοπική παλίρροια του 18% στο «τράβηγμα των νερών» στην συνέχεια.

Η κοινωνία ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της «απαλλαγής από την αθλιότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» και όταν αυτός αρνήθηκε, αποφάσισε να λύσει μόνη της το πρόβλημα.

Το να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλη μια φορά να της «δώσει» μαθήματα για το τι πρέπει να κάνει, υβρίζοντάς την για την επιλογή της, δεν είναι και πολύ σώφρον, κυρίως για την Ανανεωτική Αριστερά. Ο λαός το κατανοεί, ως συμπεριφορά ενός παρωχημένου πολιτικού πολιτισμού και γι’αυτό ίσως το συγχωρήσει. Ας μη το παρακάνουμε πάντως.

Οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς –το έχω ξαναγράψει- έπρεπε να χαίρονται, για την ήττα της δεξιάς και όχι να λεονταρίζουν, ότι θα αποτελέσουν το εμπόδιο, γι’αυτή την αλλαγή.

Ας αφήσουν αυτόν τον ρόλο στις δυνάμεις των συνιστωσών και ασφαλώς στο ΚΚΕ.

Επιτέλους η Ανανεωτική Αριστερά , ας πάψει να φοβάται και ας μιλήσει με ειλικρίνεια.

Ας τολμήσει το επόμενο μικρό βήμα.

Η κρίση είναι πολύ βαθιά και χρειάζεται να βάλουμε όλοι μας ένα χέρι για να ξεπεραστεί και η αρχή είναι να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και τώρα που επιθυμούμε να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ και αύριο που ίσως χρειαστεί να το επικρίνουμε και να το καταγγείλουμε.

Υπάρχει καιρός για να τα πούμε όλα, αλλά μη μπερδεύουμε το timing.

Υ.Γ. Στην Πανελλαδική Σύσκεψη της πτέρυγας, χειροκρότησα και συγκινήθηκα από όλες τις απόψεις.

Δεν άκουγα τι λέγαν, αλλά την ειλικρινή αγωνία των ομιλητών για το μέλλον.

Ελπίζω να πάρθηκε και η σωστή απόφαση.

Τo βασικό ένστικτο

Δημήτρης Μπίρμπας, Βουλευτικές Εκλογές 2009, 04/09/2009

--------------------------------------------------------------------------------

Κάθε ζωντανός οργανισμός, φυσικός, πολιτικός και κοινωνικός έχει καταγεγραμμένα στο DNA του πρωτευόντως το ένστικτο της επιβίωσης και ακολούθως της αναπαραγωγής. Αυτή τη βασική λειτουργία πρέπει να ξαναθυμηθεί η καθ’ ημάς Αριστερά, που έχει εξασκηθεί επιμελώς στη διαδικασία αμοιβαδοποίησης ως ψευδαίσθηση αναπαραγωγής, μεγαλώνοντας κάθε φορά τον αριθμό των κυττάρων χωρίς να αυξάνει, τουναντίον τις περισσότερες φορές μειώνοντας το συνολικό μέγεθός της.

Η χώρα οδεύει σε εκλογές σε συνθήκες παρατεταμένης ηθικής και οικονομικής κρίσης, χωρίς να ασχολείται με τη δική μας μελαγχολία, το κωμικοτραγικό των επικεφαλής, τη διελκυστίνδα του ΣΥΡΙΖΑ, την Κοροβεσιάδα.

Κι όμως, η μελαγχολία μπορεί να γίνει ελπίδα και αισιοδοξία. Αρκεί να ξαναβρούμε το νήμα με τις ιδρυτικές μας παραδόσεις, τις ανανεωτικές συμβολές μας, να εμβαθύνουμε στις προγραμματικές επεξεργασίες μας και να τις προβάλουμε επιτέλους στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από το «φίλτρο διάθλασης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΝ ιδρύθηκε ως μια προσπάθεια ρευμάτων της ιστορικής και σύγχρονης Αριστεράς για την υπέρβαση του δογματικού κομμουνισμού και της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, σε μια νέα σύνθεση με επιλογή τον δημοκρατικό δρόμο και το οικολογικό πρόταγμα στις πολιτικές, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ευρώπης και του κόσμου. Εγκατέλειψε τη λογική του εθνικού δρόμου, της ένοπλης και βίαιης επαναστατικής αλλαγής, επιδιώκοντας ριζοσπαστικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τομές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Οικοδομώντας κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες (φόρουμ, κόμμα ευρωπαϊκής αριστεράς κλπ.), επεξεργαζόμενος στοιχειωδώς εναλλακτικά σχέδια διακυβέρνησης. Η μετάλλαξη μιας συμμαχίας δυνάμεων σε κοινωνικά κινήματα σε στρατηγική επιλογή και δια της διολισθήσεως σε ακύρωση των φυσιογνωμικών σου χαρακτηριστικών – χάριν της αυταξίας ύπαρξης της συμμαχίας επειδή, σύμφωνα με τα γκάλοπ του 2004, σου έδωσε είσοδο στη Βουλή, με ένα μάξιμουμ 0,5% χωρίς να προσμετράται όμως τι σου έδιωξε και αυτό να αποτελεί «ιερή υποχρέωση και παρακαταθήκη»-, είναι πέρα για πέρα αυτοκτονικό.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε τραγικές επιλογές και συμπεριφορές που προέκυψαν από την αδυναμία σου να εξηγήσεις τους λόγους δημοσκοπικής ανόδου σου, που δεν εστιάζονταν βέβαια στον πράγματι ενισχυμένο κινηματικό ακτιβισμό σου αλλά στη θεσμική σου παρέμβαση, την αντιπολιτευτική σου τεκμηρίωση και κυρίως, στο ιστορικό, ηθικό κεφάλαιο αναγνώρισης της εντιμότητας και των διαχρονικά καινοτόμων και πρωτοποριακών σου προτάσεων για την Ελλάδα, την Ευρώπη, την κοινωνία, τη Δημοκρατία, το περιβάλλον. Η συμμαχία σου με ροπή στον αριστερισμό θόλωσε αυτά ακριβώς τα στοιχεία και παρά τις κατά καιρούς, αλληλοσυγκρουόμενες, ηγετικές κεντρικές παρεμβάσεις δεν συνεισέφερε θετικά στη δημόσια εικόνα σου.

Η προσπάθεια να χρεώσεις την ανώμαλη προσγείωσή σου και σε ενδεχόμενες αστοχίες και λαθεμένες συμπεριφορές της εσωτερικής σου μειοψηφίας, αγνοώντας τις πολιτικές επισημάνσεις της, απλώς δείχνει το πόσο δεμένος είσαι με τον μανιχαïστικό τρόπο σκέψης και την ανάγκη δαιμονοποίησης, ως εργαλεία εξήγησης των κρίσεων.

Αυτό πρέπει να τελειώσει. Το τραγικό εσωκομματικό παρελθόν της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι οδηγός για το μέλλον.

Ο ΣΥΝ έχει μια τελευταία ευκαιρία. Αν φύγει από τις ατέλειωτες εσωτερικές διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την κοινωνία. Έως την Κεντρική Επιτροπή οφείλει να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα 15-20 σημείων, που θα ορίζουν τις αναγκαίες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να βγει η χώρα από την κρίση και να το απευθύνει στους σύμμαχους, την κοινωνία και τους άλλους πολιτικούς φορείς. Αυτό το πρόγραμμα εξόδου να αποτελεί ταυτόχρονα την πρόταση αλλά και το κριτήριο τοποθέτησης απέναντι στην κυβέρνηση ή στο κυβερνητικό πρόβλημα που θα προκύψει στις πρώτες ή τις δεύτερες (πολύ πιθανές) εκλογές.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ασχολούμενοι με το αυτονόητο να είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο εκάστοτε πρόεδρος του ΣΥΝ, εν προκειμένω ο Αλέξης Τσίπρας και θέτοντας, για μια ακόμη φορά, σε αμφισβήτηση την πυρηνική πολιτική λογική μας, τον δημοκρατικό δρόμο και τον πόλεμο θέσεων, από έναν σχηματισμό «αντισυστημικών επιλογών», αέναου καταγγελτικού λόγου και κινηματικού ακτιβισμού μέχρι …. τη Δευτέρα Παρουσία της πολύ γνήσιας αριστερής πλειοψηφίας, οδηγεί μαθηματικά σε αυτοακύρωση και σε διάλυσή σου στα ρεύματα τα εξ ων συνετέθης.

Υπάρχει ακόμη καιρός. Ωρών ίσως, αλλά υπάρχει. Με ενωμένες τις δυνάμεις του ΣΥΝ, με σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς αποκλεισμούς, με όλους τους βουλευτές υποψήφιους εκεί που εκλέγονται για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και ψηφοσυλλεκτική ικανότητα, με ένα πρόγραμμα επειγουσών μεταρρυθμίσεων – χωρίς βερμπαλισμούς και αριστερίστικες ρητορείες – που προγραμματικά και κοινοβουλευτικά διαθέτουμε, μπορούμε να απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό. Που παρά τα λάθη και τις αμετροέπειές μας ακόμα μας παρακολουθεί λόγω της ηθικής και πολιτικής απαξίωσης του δικομματισμού. Οι σύμμαχοι ας κληθούν, αν συμφωνούν, να συμμετάσχουν.

Η ηγεσία έχει τη δυνατότητα να επιλέξει. Την σωτήρια φυγή προς τα μπρος με το κόμμα στη μέγιστη ενότητα ή την φοιτητικοσυνδικαλιστική διαπραγματευτική καμαρίλα για το τίποτα. Ακόμα ελπίζω στο βασικό μας ένστικτο.

Δημήτρης Μπίρμπας

Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ