Σπύρος Λυκούδης: Εμείς θα μιλάμε πάντα με τη φωνή της συνείδησής μας είτε αυτό αρέσει στον Αλαβάνο είτε όχι

Αποσπάσματα συνέντευξης του Σπ. Λυκούδη, μελους Π.Γ. του ΣΥΝ
στο Καναλι 1 Πειραια (Β. Σκουρής, Μ. Ζαφειριάδου)

- Χθες στο σταθμό μας ο κ. Βίτσας δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο εκτάκτου συνεδρίου για να λυθούν τα προβλήματα που έχουν προκύψει στο χώρο σας. Εσείς τι λέτε; …

Η προσφυγή στη βάση του κόμματος για να λυθούν θέματα είναι απολύτως λογική. Αλλά για να λυθούν θέματα. Ένα έκτακτο συνέδριο που θα συγκληθεί για να απαντήσει στο υπάρχον ζήτημα της διάλυσης ή όχι του ΣΥΝ και της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα έχει σημασία και αξία. Δηλαδή ένα συνέδριο με καθαρά ερωτήματα για καθαρές απαντήσεις. Ένα συνέδριο για ανακατανομές συσχετισμών και δυνάμεων με κρυμμένα τα θέματα είναι άχρηστο.

- Ο κ. Αλαβάνος στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» άνοιξε πολλά ζητήματα σε σχέση με τον ΣΥΝ και επετέθη πάλι στην Ανανεωτική Πτέρυγα. Πώς απαντάτε;..

Με τον Αλ. Αλαβάνο και με όσους στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί του επιδιώκουν τη διάλυση του ΣΥΝ πρέπει να ασχοληθεί ο ΣΥΝ ως κόμμα στο σύνολό του. Δεν είναι δουλειά της Ανανεωτικής Πτέρυγας να απαντάει στις επιθέσεις που δέχεται το κόμμα μας. Ο ΣΥΝ πρέπει να απαντάει και η ηγεσία του. Η Ανανεωτική Πτέρυγα απαντάει στις επιθέσεις που δέχεται η ίδια.

Ο Αλ. Αλαβάνος για άλλη μια φορά κατηγόρησε την Ανανεωτική Πτέρυγα για την στάση της πέρυσι το Δεκέμβρη, αλλά τώρα και για τη… δουλειά τη δική μας στην Υπερνομαρχία.

Θα σχολιάσω κατ’ αρχήν το δεύτερο που είναι και το αστείο. Ο Αλ. Αλαβάνος είναι γνωστό ότι δεν γνώριζε ούτε γνωρίζει οτιδήποτε για τη δουλειά μας στο χώρο της Αυτοδιοίκησης. Κάτι του είπαν, κάτι είπε. Ας κάνει καμιά βόλτα μέχρι τη Νομαρχία να ρωτήσει, να ακούσει, να διαβάσει και θα μάθει πολλά και για την παρουσία μας και για το κύρος μας.

Όμως, τα άλλα για τον Δεκέμβρη είναι τα σοβαρά. Η Ανανεωτική Πτέρυγα, λοιπόν, πέρυσι τον Δεκέμβρη απέκρουσε αποφασιστικά κάθε προσπάθεια συκοφάντησης του κόμματός μας, ότι τάχατες ήταν πίσω από τα επεισόδια, αλλά ταυτόχρονα άσκησε αυστηρή κριτική στο κόμμα μας, γιατί με πράξεις ή παραλείψεις ή ανοχές τροφοδότησε αυτή την συκοφαντία. Η Ανανεωτική Αριστερά δεν κρύβεται, δεν υποκρίνεται και δεν υπήρξε ποτέ συμπλεγματική και φοβισμένη. Στα στρατοδικεία της δικτατορίας δεν δίστασε μαζί με την καταδίκη της Χούντας να μιλάει και για τις δικές μας πληγές και να καταγγέλλει την εισβολή των τανκς στην Πράγα. Αυτή είναι η δική μας Αριστερά. Εμείς θα μιλάμε πάντα με τη φωνή της συνείδησής μας είτε αυτό αρέσει στον Αλαβάνο είτε όχι.

- Ο Φ.Κουβέλης επανέλαβε στην «Real News» ότι όλα είναι ανοιχτά σε σχέση με την στάση σας την μελλοντική. Τι σκέφτεστε;

Ο Φ. Κουβέλης είπε το αυτονόητο. Ότι θα εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια μέσα στο κόμμα μας για ανακαθορισμό των επιλογών του. Τον ΣΥΝ τον φτιάξαμε εδώ και 20 χρόνια, είναι το πολιτικό μας σπίτι και το στηρίζουμε πάντα. Προφανώς, αν οι απόψεις που οδηγούν στη διάλυσή του επικρατήσουν, επειδή η δική μας σχέση με την Αριστερά είναι πολιτική και όχι φετιχιστική, θα δούμε τι θα πράξουμε.

- Στη Θεσσαλονίκη ο κ. Μπουτάρης κάλεσε στη δημιουργία ενός μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές στην πόλη. Εσείς προσωπικά τι λέτε;

Αυστηρά προσωπικά δηλώνω ότι μια τέτοια εξέλιξη με βρίσκει σύμφωνο. Θα ήθελα τη συνάντηση αυτή ακόμα ευρύτερη. Η Θεσσαλονίκη για χρόνια βρίσκεται στον κλοιό της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Αυτός ο κλοιός πρέπει να σπάσει.

Κλινικά νεκρός, πολιτικά αναγκαίος!

Κώστας Ζαχαριάδης, 11/09/2009
Ναι αυτός είναι ο χώρος μας με το brand name ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κατ αρχήν... Λίγη σημασία έχει όμως για την κοινωνία οι λέξεις που έπονται. Είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, στις 4 Οκτώβρη έχουμε εθνικές εκλογές. Όλα όσα ζήσαμε τους τελευταίους μήνες (και πριν τις ευρωεκλογές φυσικά) έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πληγώσει όχι μόνο τον κόσμο αλλά και την χαμηλή και μεσαία στελέχωση του χώρου μας (ίσως και ανεπανόρθωτα). Οι εκλογές μας βρίσκουν μουδιασμένους και σε μια φάση που σχεδόν όλοι ακόνιζαν τα μαχαίρια τους εν όψει συνεδριών, κεντρικών επιτροπών, γραμματειών, δηλώσεων στα ΜΜΕ και άλλα τέτοια. Ευτυχώς ο Καραμανλής μας επαναφέρει με βίαιο και επιτακτικό τρόπο στην πραγματικότητα (δεν το έκανε για εμάς φυσικά). Η ομφαλοσκόπηση πρέπει να σταματήσει τώρα, και μέσα στον κυκεώνα των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων ο χώρος μας να δώσει μια εξαιρετικά κρίσιμη μάχη. Μάχη όχι μόνο για την εκλογική του επιβίωση και την είσοδο του στη βουλή, αλλά μάχη για να επηρεάσει την συνολική πολιτική κατάσταση στη χώρα που πάει απ το κακό στο χειρότερο.

Δυστυχώς, κυρίως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μέσα στο κόμμα υπάρχει ένα κομμάτι στελεχών που «μισεί» πολιτικά τον Συνασπισμό. Δηλαδή την ιδέα ενός κόμματος της αριστεράς πέρα από την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, πόσο μάλλον την νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, και περά από το κομμουνιστικό ρεύμα που ηττήθηκε παταγωδώς στα τέλη του περασμένου αιώνα. Ένα τέτοιο κόμμα πολυτασικό, με δημόσια εκφορά του λόγου και από την μειοψηφία, με οικολογική ευαισθησία, με ριζοσπαστικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις, με πρόγραμμα, που δεν αδιαφορεί για την κεντρική πολιτική σκηνή, ένα κόμμα της αριστεράς οριοθετημένο και έξω απο τον αριστερισμό, το θεωρούν ρεφορμιστική σούπα . Ο ΣΥΝ απ αυτούς αντιμετωπίζεται ως βάθρο για την μετάβασή σε μια άλλη κατάσταση. Μια άλλη εκδοχή της αριστεράς με πιο αντί και όχι χαρακτηριστικά είναι ο στόχος. Είναι προφανής και η αποστροφή τους για την ευρωπαϊκή αριστερά και το ΚΕΑ και η λαγνεία τους για την αντικαπιταλιστική αριστερά και τον αριστερισμό κυρίως στην Γαλλία αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η αντίληψη αντιμετωπίζει ως μαζικό χώρο το ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς (πολύ ευρύτερο απο την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ) αλλά και τον Συνασπισμό συνολικά. Γι αυτούς τους συντρόφους μέρος του ΣΥΝ συκοφαντείται ότι εγκολπώνει το πολιτικό σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού ότι είναι μια καλά μακιγιαρισμένη κεντροαριστερά και εσχάτως δια στόματος Κοροβέση ότι τα παίρνει. Αυτή η άποψη για να επιβιώσει πρέπει να υποβιβάσει τον ρόλο του Συνασπισμού μέσα στο συμμαχικό σχήμα, πρέπει να επιτύχει την ρευστοποίηση και την διάχυση των κομματικών δυνάμενων σε μια νέα φλου κατάσταση, πρέπει να επιτύχει την περιθωριοποίηση των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς, πρέπει να επιτύχει την συκοφάντηση των εκφραστών αυτής της θέσης και την πολιτική τους απομόνωση.

Βέβαια, πέρα απο τα στελέχη και τις συμφωνίες κορυφής υπάρχει και η κοινωνία, όπου υπάρχει έντονη η ανησυχία για μια δημοκρατική, οικολογική, μεταρρυθμιστική, ριζοσπαστική αριστερά που ζει και αναπνέει μέσα στα κοινωνικά κινήματα, προσπαθεί να το μολύνει και μολύνεται απο αυτά. Αυτή η αριστερά βρίσκεται αυτή την στιγμή μέσα στον ΣΥΝ και σ΄ αυτές τις εκλογές θα δώσει την μάχη με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας, δεν θα είναι εύκολο να εκφράσει αυτό το ρεύμα. Το οποίο σταδιακά μετά τις εκλογές του 2007 και την δημοκοπική έκρηξη μένει πολιτικά άστεγο με αποκλειστική ευθύνη της ηγεσίας του ΣΥΝ.

Μπορούσαμε σ αυτές τις εκλογές να έχουμε ως προμετωπίδα το πρόγραμμα του ΣΥΝ και τον κομβικό ρόλο που μπορεί να παίξει στην κεντρική εκφορά του πολιτικού μας λόγου. Θα συμφωνούν οι άλλοι 10 αρχηγοί ή θα είναι συμβιβασμένο γι αυτούς;

Θα έπρεπε να φωνάζουμε για την ανάγκη πολιτικής συνεννόησης με τους Οικολόγους Πράσινους για κοινή κάθοδο σ’ αυτές τις εκλογές για να μπορέσει να δημιουργηθεί ένας πόλος της αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας έξω απο την στενή δικομματική εναλλαγή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που θα επηρέαζε τα πράγματα και θα δημιουργούσε ρήγματα στον διπολισμό, που με δικές μας ευθύνες αναστηλώνεται. Ένας πόλος εναλλακτικός στην ακροδεξιά που προσπαθεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αφορά καμία άλλη συνιστώσα αυτή η ιστορία;

Να στοχαστούμε συλλογικά αν είναι στόχος η μη αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ; Προφανώς είναι! Και τι θα γίνει μετά; Θα τους κάνουμε δώρο ένα βιβλίο 500 σελίδων περίπου… Το πρόγραμμα! Και θα περιμένουμε το τηλέφωνο να χτυπήσει. Χωρίς αυταπάτες…

Η αριστερά μπορεί να είναι μια χρήσιμη πολιτική δύναμη, γι’ αυτό πρέπει να βγει ενισχυμένη απ’ αυτήν την κάλπη και να παίξει και ρόλο με παρεμβάσεις και προτάσεις για να βγει η χώρα απο την κρίση αλλά και για να αντιμετωπίσει την διευρυνόμενη οικολογική πίεση, που θα αρχίσει σε λίγα χρόνια να επιδρά με μετρήσιμους όρους σε αυτό που λέμε σήμερα οικονομία. Η αριστερά είναι η μόνη που μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στην νέο συντηρητική στροφή της κοινωνίας. Με αυτά πρέπει να ασχολείται η αριστερά, με την πολιτική, και να το δείχνει και προς την κοινωνία.

Αυτή η αριστερά που ονειρευτήκαμε θα υπάρξει γιατί υπάρχει ισχυρό κοινωνικό ρεύμα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω πως θα την λένε αλλά θα υπάρξει και μακάρι να την λένε κάτι με ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Κώστας Ζαχαριάδης

Μέλος ΚΣ Νεολαίας ΣΥΝ

Η Ανανεωτική Αριστερά, φοβάται…

Κώστας Ανδρέου, 11/09/2009
Το ξέρω, ότι δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια, στα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχαν υλικές προϋποθέσεις, δεν υπήρχε ομοθυμία και ομοψυχία για να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο μέσα μου, ότι δεν υπήρχε κατά βάθος και η διάθεση.

Είναι η «κάποια ηλικία» την οποία έχουν πλέον τα περισσότερα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς; Είναι η θολή στρατηγική της; Είναι τα «κρατήματα» που η ιστορική της σχέση με την υπόλοιπη «κομουνιστοαναφορική» αριστερά, επιβάλει;

Όλα είναι.

Αλλά κυρίως πιστεύω, ότι είναι η «συνήθεια».

Συνήθισε η Ανανεωτική Αριστερά» να ετεροκαθορίζεται. Συνήθισε να «βασανίζεται», να λοιδορείται. Συνήθισε να απαντάει. Συνήθισε να παίζει τον ρόλο του «λογικού», που κλείνει το μάτι στην κοινωνία κάθε φορά που η υπόλοιπη αριστερά, εκφράζεται με θράσος απέναντι στην κοινωνία.

Ξέχασε πως είναι να εκφράζεις τις δικές σου απόψεις, να μάχεσαι γι’αυτές, να παράγεις. Ξέχασε;

Ισώς και όχι.

Ισως να προτιμάει, να της αποδίδουν προθέσεις, μύχιες σκέψεις και να τις διαψεύδει.

Φοβάμαι ότι δεν έχει το θάρρος, να υποστηρίξει τις προτιμήσεις της.

Φοβάται να απαντήσει , στο ερώτημα της συμμετοχής στην διακυβέρνηση. Φοβάται και κρύβεται πίσω από παράλογους «κοινούς στόχους» με την υπόλοιπη Αριστερά».

Το άκουσα από πολλούς και απόρησα.

Θα αγωνιστούν, λένε, κεντρικά στελέχη της πτέρυγας , για να μην περάσει η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.

Λές και είναι αυτονόητο, ότι κάτι τέτοιο, είναι υπόθεση «ικανοποίησης» του λαού.

Αλήθεια εκτός από τα κομματικά όργανα, έχουν ακούσει έξω στην κοινωνία, πολλούς να προβληματίζονται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Ο κόσμος θέλει να ξεκουμπιστεί η κυβέρνηση της ΝΔ και να υπάρχει μια άλλη διακυβέρνηση και αυτό δεν γίνεται με την «αποτροπή» αυτού του ενδεχόμενου από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος θέλει μια αλλαγή για να πάει μπροστά, να αφήσει πίσω την αθλιότητα που ζεί και θα περίμενε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, τουλάχιστον, να κατανοεί αυτήν την ανάγκη του και με κάποιον τρόπο, έστω και με την «αποσιώπηση» αυτής της άθλιας γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, την αλαζονική γραμμή που οδήγησε την δημοκοπική παλίρροια του 18% στο «τράβηγμα των νερών» στην συνέχεια.

Η κοινωνία ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της «απαλλαγής από την αθλιότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» και όταν αυτός αρνήθηκε, αποφάσισε να λύσει μόνη της το πρόβλημα.

Το να θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλη μια φορά να της «δώσει» μαθήματα για το τι πρέπει να κάνει, υβρίζοντάς την για την επιλογή της, δεν είναι και πολύ σώφρον, κυρίως για την Ανανεωτική Αριστερά. Ο λαός το κατανοεί, ως συμπεριφορά ενός παρωχημένου πολιτικού πολιτισμού και γι’αυτό ίσως το συγχωρήσει. Ας μη το παρακάνουμε πάντως.

Οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς –το έχω ξαναγράψει- έπρεπε να χαίρονται, για την ήττα της δεξιάς και όχι να λεονταρίζουν, ότι θα αποτελέσουν το εμπόδιο, γι’αυτή την αλλαγή.

Ας αφήσουν αυτόν τον ρόλο στις δυνάμεις των συνιστωσών και ασφαλώς στο ΚΚΕ.

Επιτέλους η Ανανεωτική Αριστερά , ας πάψει να φοβάται και ας μιλήσει με ειλικρίνεια.

Ας τολμήσει το επόμενο μικρό βήμα.

Η κρίση είναι πολύ βαθιά και χρειάζεται να βάλουμε όλοι μας ένα χέρι για να ξεπεραστεί και η αρχή είναι να μιλήσουμε με ειλικρίνεια και τώρα που επιθυμούμε να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ και αύριο που ίσως χρειαστεί να το επικρίνουμε και να το καταγγείλουμε.

Υπάρχει καιρός για να τα πούμε όλα, αλλά μη μπερδεύουμε το timing.

Υ.Γ. Στην Πανελλαδική Σύσκεψη της πτέρυγας, χειροκρότησα και συγκινήθηκα από όλες τις απόψεις.

Δεν άκουγα τι λέγαν, αλλά την ειλικρινή αγωνία των ομιλητών για το μέλλον.

Ελπίζω να πάρθηκε και η σωστή απόφαση.

Τo βασικό ένστικτο

Δημήτρης Μπίρμπας, Βουλευτικές Εκλογές 2009, 04/09/2009

--------------------------------------------------------------------------------

Κάθε ζωντανός οργανισμός, φυσικός, πολιτικός και κοινωνικός έχει καταγεγραμμένα στο DNA του πρωτευόντως το ένστικτο της επιβίωσης και ακολούθως της αναπαραγωγής. Αυτή τη βασική λειτουργία πρέπει να ξαναθυμηθεί η καθ’ ημάς Αριστερά, που έχει εξασκηθεί επιμελώς στη διαδικασία αμοιβαδοποίησης ως ψευδαίσθηση αναπαραγωγής, μεγαλώνοντας κάθε φορά τον αριθμό των κυττάρων χωρίς να αυξάνει, τουναντίον τις περισσότερες φορές μειώνοντας το συνολικό μέγεθός της.

Η χώρα οδεύει σε εκλογές σε συνθήκες παρατεταμένης ηθικής και οικονομικής κρίσης, χωρίς να ασχολείται με τη δική μας μελαγχολία, το κωμικοτραγικό των επικεφαλής, τη διελκυστίνδα του ΣΥΡΙΖΑ, την Κοροβεσιάδα.

Κι όμως, η μελαγχολία μπορεί να γίνει ελπίδα και αισιοδοξία. Αρκεί να ξαναβρούμε το νήμα με τις ιδρυτικές μας παραδόσεις, τις ανανεωτικές συμβολές μας, να εμβαθύνουμε στις προγραμματικές επεξεργασίες μας και να τις προβάλουμε επιτέλους στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από το «φίλτρο διάθλασης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΝ ιδρύθηκε ως μια προσπάθεια ρευμάτων της ιστορικής και σύγχρονης Αριστεράς για την υπέρβαση του δογματικού κομμουνισμού και της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, σε μια νέα σύνθεση με επιλογή τον δημοκρατικό δρόμο και το οικολογικό πρόταγμα στις πολιτικές, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας μέσα από τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ευρώπης και του κόσμου. Εγκατέλειψε τη λογική του εθνικού δρόμου, της ένοπλης και βίαιης επαναστατικής αλλαγής, επιδιώκοντας ριζοσπαστικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και τομές σε εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Οικοδομώντας κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες (φόρουμ, κόμμα ευρωπαϊκής αριστεράς κλπ.), επεξεργαζόμενος στοιχειωδώς εναλλακτικά σχέδια διακυβέρνησης. Η μετάλλαξη μιας συμμαχίας δυνάμεων σε κοινωνικά κινήματα σε στρατηγική επιλογή και δια της διολισθήσεως σε ακύρωση των φυσιογνωμικών σου χαρακτηριστικών – χάριν της αυταξίας ύπαρξης της συμμαχίας επειδή, σύμφωνα με τα γκάλοπ του 2004, σου έδωσε είσοδο στη Βουλή, με ένα μάξιμουμ 0,5% χωρίς να προσμετράται όμως τι σου έδιωξε και αυτό να αποτελεί «ιερή υποχρέωση και παρακαταθήκη»-, είναι πέρα για πέρα αυτοκτονικό.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε τραγικές επιλογές και συμπεριφορές που προέκυψαν από την αδυναμία σου να εξηγήσεις τους λόγους δημοσκοπικής ανόδου σου, που δεν εστιάζονταν βέβαια στον πράγματι ενισχυμένο κινηματικό ακτιβισμό σου αλλά στη θεσμική σου παρέμβαση, την αντιπολιτευτική σου τεκμηρίωση και κυρίως, στο ιστορικό, ηθικό κεφάλαιο αναγνώρισης της εντιμότητας και των διαχρονικά καινοτόμων και πρωτοποριακών σου προτάσεων για την Ελλάδα, την Ευρώπη, την κοινωνία, τη Δημοκρατία, το περιβάλλον. Η συμμαχία σου με ροπή στον αριστερισμό θόλωσε αυτά ακριβώς τα στοιχεία και παρά τις κατά καιρούς, αλληλοσυγκρουόμενες, ηγετικές κεντρικές παρεμβάσεις δεν συνεισέφερε θετικά στη δημόσια εικόνα σου.

Η προσπάθεια να χρεώσεις την ανώμαλη προσγείωσή σου και σε ενδεχόμενες αστοχίες και λαθεμένες συμπεριφορές της εσωτερικής σου μειοψηφίας, αγνοώντας τις πολιτικές επισημάνσεις της, απλώς δείχνει το πόσο δεμένος είσαι με τον μανιχαïστικό τρόπο σκέψης και την ανάγκη δαιμονοποίησης, ως εργαλεία εξήγησης των κρίσεων.

Αυτό πρέπει να τελειώσει. Το τραγικό εσωκομματικό παρελθόν της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι οδηγός για το μέλλον.

Ο ΣΥΝ έχει μια τελευταία ευκαιρία. Αν φύγει από τις ατέλειωτες εσωτερικές διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την κοινωνία. Έως την Κεντρική Επιτροπή οφείλει να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα 15-20 σημείων, που θα ορίζουν τις αναγκαίες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να βγει η χώρα από την κρίση και να το απευθύνει στους σύμμαχους, την κοινωνία και τους άλλους πολιτικούς φορείς. Αυτό το πρόγραμμα εξόδου να αποτελεί ταυτόχρονα την πρόταση αλλά και το κριτήριο τοποθέτησης απέναντι στην κυβέρνηση ή στο κυβερνητικό πρόβλημα που θα προκύψει στις πρώτες ή τις δεύτερες (πολύ πιθανές) εκλογές.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ασχολούμενοι με το αυτονόητο να είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο εκάστοτε πρόεδρος του ΣΥΝ, εν προκειμένω ο Αλέξης Τσίπρας και θέτοντας, για μια ακόμη φορά, σε αμφισβήτηση την πυρηνική πολιτική λογική μας, τον δημοκρατικό δρόμο και τον πόλεμο θέσεων, από έναν σχηματισμό «αντισυστημικών επιλογών», αέναου καταγγελτικού λόγου και κινηματικού ακτιβισμού μέχρι …. τη Δευτέρα Παρουσία της πολύ γνήσιας αριστερής πλειοψηφίας, οδηγεί μαθηματικά σε αυτοακύρωση και σε διάλυσή σου στα ρεύματα τα εξ ων συνετέθης.

Υπάρχει ακόμη καιρός. Ωρών ίσως, αλλά υπάρχει. Με ενωμένες τις δυνάμεις του ΣΥΝ, με σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς αποκλεισμούς, με όλους τους βουλευτές υποψήφιους εκεί που εκλέγονται για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και ψηφοσυλλεκτική ικανότητα, με ένα πρόγραμμα επειγουσών μεταρρυθμίσεων – χωρίς βερμπαλισμούς και αριστερίστικες ρητορείες – που προγραμματικά και κοινοβουλευτικά διαθέτουμε, μπορούμε να απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό. Που παρά τα λάθη και τις αμετροέπειές μας ακόμα μας παρακολουθεί λόγω της ηθικής και πολιτικής απαξίωσης του δικομματισμού. Οι σύμμαχοι ας κληθούν, αν συμφωνούν, να συμμετάσχουν.

Η ηγεσία έχει τη δυνατότητα να επιλέξει. Την σωτήρια φυγή προς τα μπρος με το κόμμα στη μέγιστη ενότητα ή την φοιτητικοσυνδικαλιστική διαπραγματευτική καμαρίλα για το τίποτα. Ακόμα ελπίζω στο βασικό μας ένστικτο.

Δημήτρης Μπίρμπας

Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ

Η ΄ανακύκλωση΄ του αντι-συστημισμού

Γιάννης Παπαθεοδώρου, 26/08/2009

1. Η θεωρία της «κόκκινης» διαφθοράς

Ουδέποτε είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου οι πολικές απόψεις του Περικλή Κοροβέση. Η αυτοπροβολή της «αντισυμβατικότητάς» του και ο γενικευμένος αντι-συστημικός λόγος του συχνά άγγιζαν τα όρια ενός πολιτικού ανορθολογισμού, που δεν είχε καμία σχέση με τις παραδόσεις της «καθ’ ημάς» ανανεωτικής αριστεράς. Στο άκουσμα του ονόματός του, προτιμούσα να σκέφτομαι το συμβολικό βάρος του αντιδικτατορικού του αγώνα και τους «ανθρωποφύλακες» βασανιστές του. Το ίδιο, φαντάζομαι, σκέφτονταν και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που τον τίμησαν με την ψήφο τους στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να κάνουμε «δίκη προθέσεων», ιδίως για το εκλογικό σώμα ∙ μας αρκεί η αυτονόητη διαπίστωση πως ο Περικλής Κοροβέσης, όλα αυτά τα χρόνια, δεν απασχόλησε τόσο την κοινή γνώμη για την (ενδεχομένως, αξιόλογη) κοινοβουλευτική δράση του όσο για τα πυρά που εξαπέλυσε πρόσφατα εναντίον του Συνασπισμού, «ανακυκλώνοντας» πληροφορίες και φήμες για τη διεφθαρμένη συμμετοχή του εν λόγω κόμματος στην οικουμενική κυβέρνηση του ’89. Για τον επαρκή αριστερό αναγνώστη, μάλιστα, οι δηλώσεις αυτές «ήρθαν» μετά από μια σειρά δημοσιευμάτων στην Αυγή για το πώς ο ίδιος φαντάζεται το μέλλον της «αντι-συστημικής» και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Με άλλα λόγια, οι δηλώσεις αυτές έγιναν σε μια συγκυρία που είχε άμεση σχέση με την κρίση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, και μόνο σε αυτά τα συμφραζόμενα μπορούν να διαβαστούν και, επομένως, να κριθούν. Όσο για τον ποιον ωφέλησε, εκ του αποτελέσματος έστω, η θεωρία της «κόκκινης» διαφθοράς, δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τις εφημερίδες που έσπευσαν να εγκωμιάσουν τον «αντάρτη» της αριστεράς, ενισχύοντας τη σύγχρονη τόλμη του με το κατάλληλο επαναστατικό μελόδραμα της παλαιάς αιρετικότητάς του.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ο Περικλής Κοροβέσης υπαινίχτηκε – δε λέω «υποστήριξε» γιατί αυτό το ρήμα προϋποθέτει μια στοιχειώδη επιχειρηματολογία- πως, τη μοναδική αναφορά που η αριστερά ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες σε αυτό τον τόπο, αλλοτριώθηκε, σε τέτοιο βαθμό, που βρέθηκε να «τα πιάνει» από τη Siemens. «Σαν έτοιμος από καιρό», με άλλα λόγια, ο ενιαίος Συνασπισμός του ’89 μολύνθηκε αμέσως από τον ιό της διαφθοράς και εξώθησε το «σύστημα» στην περεταίρω παρακμή του. Δεν θα με απασχολήσουν εδώ ούτε οι έωλοι ισχυρισμοί του ούτε οι ανοίκειες και πρωτόγνωρα επιθετικές δηλώσεις του για τον Συνασπισμό, στη διάρκεια των τελευταίων ημερών. Και κυρίως, δε θα με απασχολήσει η περίφημη θεωρία της «ανακύκλωσης» δημοσιευμάτων, που στοχοποιούν ιστορικούς ηγέτες της αριστεράς και κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ. Απ’ όσο γνωρίζω, η κοινή συκοφαντία και η προσβολή της ατομικής αξιοπρέπειας είναι αδίκημα και διώκεται ποινικά. Αν και είναι σχεδόν σίγουρο ότι η θιγόμενη πλευρά έχει άλλους αξιακούς κώδικες, που δεν της επιτρέπουν να φτάσει ως εκεί, το θέμα δείχνει να διευθετείται πολιτικά (ή, μήπως πολιτικάντικα ;). Άλλωστε, η ετεροχρονισμένη «πυροσβεστική» κίνηση Αλαβάνου κατάφερε να υποβαθμίσει το γεγονός και να μετατρέψει την αήθη «ανακύκλωση» σε μια διαδικαστική απολογία του Κοροβέση στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εκεί, είναι βέβαιο πως θα ακουστούν μπόλικες ηθικολογικές κοινοτυπίες, σαν κι αυτές που έχουμε συνηθίσει να ακούμε τα τελευταία χρόνια από το ΣΥΡΙΖΑ. Στο τέλος, αυτό που θα μείνει είναι πως ο Κοροβέσης τα είπε «έξω από τα δόντια», για να επιβεβαιωθεί και το ρητό ότι «όλοι τα πιάνουν». Αυτό δε λέει κι ο «λαός» ; Καιρός, λοιπόν, να μπει και η θεσμική αριστερά στη συμμορία των «μωρών παρθένων». Άλλωστε, απ’ ό,τι μάθαμε ο Κοροβέσης «δεν χρωστάει τίποτα στην αριστερά ∙ αυτή του χρωστάει». Και, απ’ ότι φαίνεται, του χρωστάει τόσα πολλά που αναγκάζεται να δανείζει από το μισθό του και τους «γραφειοκράτες του Συνασπισμού». «Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Λαμπρά ταιριάζουν όλα», που ‘λεγε κι ο Καβάφης.

2. Για όλα φταίει το «σύστημα»

Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με την απλοϊκή αντίληψη του Περικλή Κοροβέση, οι «ανεπιβεβαίωτες φήμες» των σχετικών δημοσιευμάτων για τη «μίζα» του Συνασπισμού είναι ήδη «πληροφορίες» για ένα «μείζον σκάνδαλο». Για τον Κοροβέση, όπως και για πολλούς άλλους νέο-αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ, μια αριστερά που κυβερνά, μια αριστερά που μετέχει σε κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας δεν μπορεί παρά να είναι μια αριστερά που τα «πιάνει». Ο αυτοματισμός του συνειρμού έχει δυστυχώς περισσότερη σημασία από την ίδια την «ουσία» της δήλωσης. Δεν έχει καμία σημασία, επομένως, να ασχοληθούμε με την πρόσληψη των δηλώσεων Κοροβέση αυτή καθ’ αυτή. Στη κομματική ενδοχώρα, θα πάρει κι αυτή το δρόμο της, μέσα στις τόσες «στοχαστικές προσαρμογές» μιας εκλογικής συμμαχίας, που έχει μάθει από καιρό να κάνει ασκήσεις σκοποβολής στο πρόσωπο του Χατζησωκράτη και να αναγνωρίζει τη βολική της μυθολογία στο πρόσωπο του Κοροβέση. Θα άξιζε, ωστόσο, να μας απασχολήσει το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο «στήθηκαν» αυτές οι δηλώσεις, ακριβώς γιατί το υπόβαθρο αυτό αντιστοιχεί σε μια ευρύτερη στρεβλή νοοτροπία που «κυκλοφορεί» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, και εκφράζεται, κάθε τόσο, με κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από την ανακύκλωση φημών. Και εννοώ, βέβαια, την «ανακύκλωση του αντι-συστημισμού», που τόσο πολύ προβάλλεται ως κυρίαρχο στίγμα της νέας ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο σκληρός πυρήνας αυτής της νοοτροπίας, - παλαιό κατάλοιπο της εξω-κοινοβουλετικής αριστεράς, - μπορεί να αναζητηθεί, πράγματι, στην περίοδο του ’89, όταν ένα μεγάλο τμήμα των σημερινών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετώπισε τον Συνασπισμό ως τμήμα του «αστικού μπλοκ εξουσίας». Σήμερα, ωστόσο, η αντίληψη αυτή αποκτά νέα δυναμική, αφού δεν αρκείται στην αναδρομική κριτική της θεσμικά κατεκτημένης θέσης της αριστεράς στο πολιτικό σύστημα, (μιας θέσης που, ανεξάρτητα τα λάθη που έγιναν, η αριστερά κατοχύρωσε στην κρίσιμη περίοδο του ’89) αλλά διεκδικεί την περαιτέρω μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αντι-συστημικό αριστερίστικο κόμμα. Ο πολιτικός εκτροχιασμός του Περικλή Κοροβέση ανέδειξε, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, το σαθρό ιδεολόγημα του αντι-συστημισμού, που δυστυχώς τόσο πολύ προβλήθηκε, κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, και από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, και από τον Αλέξη Τσίπρα και από τον Αλέκο Αλαβάνο) με τα γνωστά αποτελέσματα ήττας για τη συγκεκριμένη εκλογική συμμαχία. Γι αυτό και μονο γι αυτό, επιμένω, αξίζει να συζητήσουμε την ιδεολογική λειτουργία των δηλώσεων Κοροβέση και όχι την εξατομικευμένη τους έκφραση. Δεν με ενδιαφέρει το πρόσωπο ∙ με ενδιαφέρει το ιδεολόγημα που εκφέρει το πρόσωπο. Μολονότι, λοιπόν, το ιδεολόγημα είναι παλαιάς κοπής, η τεχνητή επικαιροποίησή του σήμερα έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον.

Το ιδεολόγημα αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να συμπυκνωθεί ως εξής : κάθε μορφή συμμετοχής της αριστεράς στην εξουσία είναι ναρκοθετημένη, στο βαθμό που το «σύστημα» είναι εξορισμού ταγμένο στην υπηρεσία των καπιταλιστικών συμφερόντων. Άρα, η ριζοσπαστική και η ανανεωτική αριστερά δεν μπορεί πάρα να είναι εξορισμού εκτός «συστήματος», να καταγγέλλει τη διαβρωτική του λειτουργία και να αποστασιοποιείται από το υλικό πλαίσιο των θεσμών του. Ακόμα κι αν είναι υπολογίσιμη κοινοβουλευτική δύναμη, η αριστερά οφείλει να υιοθετεί μια ιδιαίτερη ενέργεια και δράση που να αντιμετωπίζει το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις ως ενδογενείς «αντιμέτωπες» οντότητες, οριστικά εκτεθειμένες στο σύστημα επιρροών των ομάδων πίεσης και συμφερόντων. Ο νέο-αριστερίστικος κλεφτοπόλεμος κατά του «συστήματος» εκλαμβάνει αφενός μεν την κρατική διακυβέρνηση ως μια απολύτως αρνητική εξωτερικότητα ευάλωτη στις πιέσεις οικονομικο-συντεχνιακών συμφερόντων, αφετέρου δε την αριστερά ως ηθικολογικό φορέα καταγγελτισμού, που αδιαφορεί για τις μεταρρυθμιστές αλλαγές, αναλισκόμενη στην αυτιστική συνάθροιση ενός πλήθους μικρο-εξουσιών, εξίσου εξωτερικών ως προς το κράτος και την εξουσία. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο «εξωτερικότητες» καμία ώσμωση δεν μπορεί να υπάρξει, και κυρίως, καμία θεσμική διαδικασία κοινοβουλευτικού ελέγχου της αριστεράς.

Από τη μια μεριά, θριαμβεύει η νέο-τεχνοκρατική γλώσσα του «μαύρου πολιτικού χρήματος» ∙ από την άλλη, η νέο-αριστερίστικη γλώσσα της αντι-εξουσίας. Ανάμεσά τους βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ το χάσμα που γεννάει την αδράνεια, την απαξίωση των θεσμών, και, εντέλει, τον αντι-εξουσιαστικό τσαμπουκά. Ο «αντι-συστημισμός», έχοντας θέσει στο κέντρο του τη θεωρία των «δύο εξουσιών», όχι μόνο αδυνατεί να κατανοήσει την πολυπλοκότητα της πολιτικής διακυβέρνησης αλλά αφαιρεί από την κοινωνική αριστερά τις δυνατότητες θεσμικής παρέμβασης σε δομικές μεταρρυθμίσεις καταδικάζοντας την apriori σε αποτυχία. Ως μορφή «αυτο-εκπληρούμενης προφητείας» ο «αντι-συστημισμός» επιβεβαιώνει απλώς την καταστατική του αμηχανία : αντί να στοχαστεί πάνω στα μέσα, στους όρους και στη κατεύθυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων υποδεικνύει τη «σκέτη» αντικατάστασή τους από μηχανισμούς κοινωνικής αντίστασης που «βάζουν σε καραντίνα το κράτος», όπως έλεγε ο Νίκος Πουλαντζάς. Για αυτό και κάθε απόπειρα που προσπαθεί, ενδεχομένως, να πραγματοποιήσει τον ριζικό μετασχηματισμό του κράτους με βάση τις μεταρρυθμίσεις «από τα αριστερά» συνοδεύεται από την καχυποψία του «κυβερνητισμού» και της αλλοτρίωσης.

Ο ιδεολογικός πυρήνας της αντι-συστημικής και αντι-καπιταλιστικής αριστεράς αφορμάται ακριβώς από αυτό το ιδεολόγημα. Εκλαμβάνοντας εργαλειακά το κράτος και τη διακυβέρνηση σαν ένα «σύστημα» επιβολής εξουσιαστικού αποτελέσματος προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων και των μερικευμένων συμφερόντων των οικονομικών ελίτ, ο αντι-συστημισμός αδυνατεί να δει όχι μόνο τις εσωτερικές αντιφάσεις της διακυβέρνησης αλλά το πόσο οργανικά συνδέονται με τις ρωγμές της κυριαρχίας του, τη σπονδυλωτή διάχυση της εξουσίας, τη συγκρουσιακή αλλά και αντισταθμιστική παρέμβαση της αριστεράς στις μεταρρυθμίσεις. Από αυτή την άποψη, η αντι-συστημική θεωρία των «δύο εξουσιών» είναι μια βαθιά ουσιοκρατική (και εντέλει, αντιδραστική) θεώρηση της πολιτικής. Βλέπει την κρατική εξουσία σαν ποσοτικό άθροισμα γραφειοκρατικών παρεμβάσεων και οικονομικών συμφερόντων αλλά όχι σαν ποιοτικό αναβαθμό κοινωνικών σχέσεων ∙ βλέπει την αριστερά ως ηθικολογική δύναμη καταγγελίας και ακτιβισμού αλλά όχι ως θεσμικό διαμεσολαβητή των κοινωνικών αγώνων. Έχοντας συρρικνώσει την πολυπλοκότητα της κοινωνίας σε ένα μανιχαϊκό σχήμα (παγκοσμιοποιημένο πολυεθνικό κεφάλαιο vs κοινωνικοί αγώνες της αντιπαγκοσμιοποίησης) αδυνατεί να συλλάβει το κρίσιμο παιχνίδι της προοδευτικής διακυβέρνησης ως στρατηγικό πεδίο μετασχηματισμών και μεταρρυθμίσεων. Και είναι ακριβώς αυτή η αφαίρεση που οδηγεί και στην πρόκληση : όποιος δεν είναι μαζί «μας» είναι πουλημένος, αργυρώνητος, διεφθαρμένος. Η νέα «αντι-συστημική αντικαπιταλιστική αριστερά» του 21ου αιώνα θα είναι ακριβώς αυτή η αριστερά του αντι-εξουσιαστικού «κλεφτοπολέμου».

3. Το δίλλημα

Ομολογώ πως, στη διάρκεια αυτών των ημερών, δεν διάβασα πουθενά τις προτάσεις του Περικλή Κοροβέση για το «πόθεν έσχες» των κομμάτων, για την δημοκρατική και κοινωνική λογοδοσία τους, για τη θεσμική διαφάνεια της χρηματοδότησής τους. Προτίμησε να λύσει ατομικά και αναδρομικά τους λογαριασμούς του με μια ορισμένη εκδοχή της θεσμικής αριστεράς (του τότε ενιαίου Συνασπισμού του ‘89), «ανακυκλώνοντας» τον αντι-συστημισμό του ΣΥΡΙΖΑ, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο : τη λαϊκιστική προπαγάνδα. Κι όμως, το αιφνίδιο σύμπτωμα της καταγγελτικής ρητορείας του ανακαλεί όλη τη μακρόχρονη παθογένεια του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι σε αυτή την επίθεση, ο Συνασπισμός, που κλείνει φέτος τα είκοσι χρόνια της σταθερής δημοκρατικής του πορείας, καλείται να υπερασπιστεί το αυτονόητο : ότι, δηλαδή, η διαφανής ύπαρξή της ανανεωτικής αριστεράς μέσα σε κυβερνητικά σχήματα είναι αστάθμητος, ρεαλιστικός, αλλά και αναγκαίος όρος, του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Αυτό που ενδιαφέρει, επομένως, στην παρούσα συγκυρία, την ανανεωτική κυρίως αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι η οριστική αντιπαράθεση με μια ιδεολογική αντίληψη και μια πολιτική προοπτική που την θέλει μονίμως εκτός του συστήματος και υπόλογη για το, σύντομο έστω, κυβερνητικό παρελθόν της.

Το πρώτο βήμα αυτής της συνειδητοποίησης θα έπρεπε να είναι ο άμεσος απεγκλωβισμός του Συνασπισμού από την εκλογική συμμαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο βήμα θα ήταν η αναζήτηση νέων συμμαχιών με τις δυνάμεις της οικολογίας και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Το τρίτο βήμα θα ήταν η σαφής διατύπωση μιας προγραμματικής πρότασης και η διαμόρφωση μιας προοδευτικής πλειοψηφίας, ανταγωνιστικής ως προς το ΠΑΣΟΚ, που δεν θα αδιαφορεί, ωστόσο, για το ζήτημα της διακυβέρνησης. Το μήνυμα των εκλογών είναι σαφές και επιβεβαιωμένο σε όλη την Ευρώπη. Η «αντι-συστημική και αντικαπιταλιστική αριστερά» όχι μόνο δεν κατάφερε να απαντήσει στη σύνθετη οικονομική και πολιτική κρίση αλλά ηττήθηκε και απομονώθηκε κοινωνικά γιατί αρνήθηκε να «πολώσει» τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα, όχι στη βάση μιας ουτοπικής φαντασίωσης, αλλά στη βάση μιας νέας ρεαλιστικής διχοτομίας ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Περισσότερο παρά ποτέ, σήμερα η ανανεωτική αριστερά έχει σήμερα την ιστορική ευθύνη να θέσει αυτό το πολιτικό και ιδεολογικό δίλημμα, χωρίς τα βαρίδια που την κρατούν εγκλωβισμένη στην «ανακύκλωση του αντι-συστημισμού» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλωστε η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να θέσει ένα τέτοιο δίλλημα, κεφαλαιοποιώντας το ηθικό της πλεονέκτημα και την υπεύθυνη στάση της σε μια προοπτική εναλλακτικής ηγεμονίας. Και είναι, επίσης, η μόνη δύναμη που μπορεί να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά εκείνων των ψηφοφόρων που νιώθουν ότι ακόμη «χρωστάνε στην αριστερά» για την πορεία που πήρε αυτός ο τόπος μετά την ιστορική συμβολή του ΕΑΜ, της ΕΔΑ, του ΚΚΕ ες., της ΕΑΡ, και του Συνασπισμού. Κι αυτή η πορεία δεν μπορεί να χαριστεί σε κανέναν «τζάμπα μάγκα» της «ανακύκλωσης του αντι-συστημισμού».

Κοροβεσιάδας συνέχεια.............

Παναγιώτης Η. Χατζησάββας, 22/08/2009
Τα όσα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Περικλής Κοροβέσης καταλογίζει περί χρηματισμού το 1990 του ενιαίου τότε ΣΥΝ από τη SIEMENS καταδεικνύουν την εμπάθεια από την οποία διακατέχεται τόσο ο ίδιος, όσο και μερικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΣΥΝ. Ο σύντροφος Κοροβέσης διέπραξε πολιτικό ατόπημα κι είναι έκθετος. Τόλμησε να εκστομίσει εντελώς αστήριχτες κατηγορίες απέναντι στο ΣΥΝ, κατηγορίες που ούτε οι πολιτικοί μας αντίπαλοι δεν τόλμησαν να εκστομίσουν. Οφείλει να ανακαλέσει άμεσα ή να προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία για να αιτιολογίσει τους ισχυρισμούς του.

Απ’ όσα είπε ο σ. Κοροβέσης κι όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες γεννιούνται στον κόσμο της αριστεράς τρία βασικά ερωτήματα:

1. Γιατί δεν προχώρησε στις "αποκαλύψεις" τόσα χρόνια και το έκανε αυτή την περίοδο, που οι σχέσεις του ΣΥΝ με το ΣΥΡΙΖΑ δεν περνούν και την καλύτερή τους φάση;

2. Γιατί δέχτηκε να συμμετάσχει και μάλιστα να αναδειχθεί βουλευτής σε μια πολιτική συμμαχία, ατμομηχανή της οποίας είναί, σύμφωνα με το σ. Κοροβέση, ένα διεφθαρμένο πολιτικό κόμμα, ο ΣΥΝ;

3. Γιατί ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ σ. Αλαβάνος επέδειξε τόσο αργά αντανακλαστικά και δεν υπερασπίστηκε το κόμμα του από την πρώτη κιόλας στιγμή;

Έχω την αίσθηση ότι ο ΣΥΝ, εκτός από την άμεση εγκατάλειψη του ανέξοδου αντισυστημισμού και του αριστερισμού, θα πρέπει να επανεξετάσει τη χρησιμότητα της πολιτικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Παναγιώτης Η. Χατζησάββας

Μέλος Ν.Ε. ΣΥΝ Ημαθίας

http://www.agiasoslesvou.blogspot.com

Μεταρρυθμίσεις ή βαρβαρότητα!

Σάκης Κουρουζίδης, Αυγή, 29/07/2009
Το 1976, χρονιά που οι ΗΠΑ έκλειναν 200 χρόνια από την ανεξαρτησία τους, κάποια εφημερίδα βγήκε στο δρόμο και διάβαζε στους Αμερικάνους μικρά αποσπάσματα από το σύνταγμα των ΗΠΑ και τους καλούσε να βρουν από ποιο κείμενο πίστευαν ότι προέρχονταν. Οι περισσότεροι απαντούσαν ότι πρόκειται για αποσπάσματα από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο ή το σύνταγμα της ΕΣΣΔ. Ήταν η εποχή του ψυχρού πολέμου και όλα τούς φαίνονταν ύποπτα.

Θα μπορούσα, λοιπόν, να ρωτήσω σε τίνος κόμματος το καταστατικό υπάρχει το παρακάτω απόσπασμα: «Ο/το (ακολουθεί το κόμμα) είναι δημιούργημα και έκφραση των δυνάμεων που [...] εμπνέονται από τα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας και θεωρούν οικουμενική και αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας». Πιθανές απαντήσεις: 1. στο καταστατικό του ΠΑΣΟΚ, 2. του ΚΟΔΗΣΟ, 3. σε καταστατικό άλλου κόμματος.

Κατά την προαναφερθείσα λογική, θα επέλεγα μία από τις δύο πρώτες απαντήσεις. Αν (ξανα)διάβαζα, όμως, το καταστατικό του Συνασπισμού, θα μπορούσε να επιλέξω και την απάντηση 3.

Παραθέτω ένα αυτούσιο κομμάτι από το -σημερινό- καταστατικό του ΣΥΝ και καλώ κάθε καλόπιστο αναγνώστη να το συσχετίσει με τη σημερινή εικόνα του χώρου αυτού:

«Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι δημιούργημα και έκφραση των δυνάμεων που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς, των δυνάμεων που εμπνέονται από τα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας και θεωρούν οικουμενική και αδιαπραγμάτευτη την αξία της δημοκρατίας.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ επιδιώκει να ενσωματώνει οργανικά στην αναζήτηση μιας καινούριας ταυτότητας της Αριστεράς, πολίτες που με διαφορετική ιστορία και προέλευση εκφράζουν τη συνέχεια, τις κριτικές και ανανεωτικές απόπειρες που εμφανίστηκαν σε όλες τις πτέρυγες και σε όλη την ιστορική πορεία της Αριστεράς.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θέλει να εκπροσωπήσει όλους όσους/ες ζητούν ένα πολιτικό κόμμα ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, σύγχρονο…».

Σήμερα ενοχοποιούνται έννοιες όπως: «ανανέωση», «εκσυγχρονισμός», «δημοκρατικός σοσιαλισμός», «αδιαπραγμάτευτη αξία της δημοκρατίας», «ευρωπαϊκός προσανατολισμός» και πολλά άλλα από το ίδιο το κόμμα που τα έχει στο εν ισχύει καταστατικό του.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης στον επίλογο του τελευταίου ποιήματός του καταλήγει: «Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα (κομμένα) χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς», και κατά συνέπεια, «άλλο να επιδεικνύεις και άλλο να αποδεικνύεις (τις ιδέες σου)».

Είναι εύκολο και ανέξοδο να καταφεύγεις στην «επίδειξη» μιας «αντισυστημικής» ρητορείας, να προβλέπεις 6-7 στάδια-φάσεις μπροστά και να κατακεραυνώνεις ως ρεφορμιστές όσους θέλουν απλώς... ισχυρές μεταρρυθμίσεις, σήμερα. «Είχεν υπεροψίαν και μέθην ο Δαρείος». Κυρίως, όταν δείχνεις να αγνοείς τις αφετηριακές βάσεις αυτού του κόμματος, όπως προέκυψαν από το ιδρυτικό του συνέδριο (1992). Και βέβαια, το έργο αυτό μπορεί να φαίνεται ακόμα ευκολότερο αν «αντίπαλός» σου δεν είναι κανένας «κομματικός» όπως εσύ, αλλά ένας που «υπερασπιζότανε άλλο κόμμα, των Οικολόγων Πράσινων!», αλλά που εσύ μεγαλόψυχα του επιτρέπεις να αρθρογραφεί στην "Αυγή" (αυτό στα... ρεφορμιστικά λέγεται προβοκάτσια, στα... αντισυστημικά δεν ξέρω).

Το δύσκολο είναι να είσαι με μια «Αριστερά που δεν δίνει μάχες οπισθοφυλακών, αλλά θέλει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα σημερινά προβλήματα και να ανοίξει μια νέα προοπτική» (1ο συνέδριο του ΣΥΝ, 1992). Μερικά ακόμη αποσπάσματα από την απόφαση αυτή, για να θυμηθούμε τα αφετηριακά χαρακτηριστικά του:

«Ο εκσυγχρονισμός είναι το υποχρεωτικό και ταυτόχρονα το προνομιακό πεδίο της σύγκρουσης μιας σύγχρονης, ριζοσπαστικής Αριστεράς με το συντηρητισμό κάθε απόχρωσης».

«Η αγορά είναι αναντικατάστατος μηχανισμός για τον έλεγχο, την οικονομική δραστηριότητα, για τη χρήση και την τοποθέτηση των πόρων. Δεν είναι, όμως μόνος του επαρκής. [...] Οι τρεις μορφές ιδιοκτησίας μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά και να μεγιστοποιήσουν το παραγωγικό αποτέλεσμα μέσα στα πλαίσια ενός ανορθωτικού προγράμματος».

«... θα αντιμετωπίσουν ως ένα οργανικό σύνολο τη διαπλοκή των παραδοσιακών ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων με τις νέες αντιθέσεις διαταξικού χαρακτήρα».

«Είμαστε σταθερά υπέρ της πορείας προς μια ενωμένη Ευρώπη. [...] Μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι φρούριο... με δημοκρατική ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση. [...] Ξέρουμε ότι οι αποφάσεις του Μάαστριχτ είναι προϊόν ενός συμβιβασμού που επιτρέπει στην Ευρώπη να προχωρήσει, αλλά δεν μας αρκούν, θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά προς την ενοποίηση, θέλουμε να κρατήσουμε τα βήματα που έγιναν και να τα πολλαπλασιάσουμε σε μια κατεύθυνση… ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής».

«Είμαστε εμείς εκείνοι που διαμορφώσαμε μια πρωταρχική συσπείρωση δυνάμεων - υλική βάση, των αξιών, των ιδανικών, της στρατηγικής του δημοκρατικού σοσιαλισμού». […] Και επειδή, ταυτόχρονα, ξέρουμε ότι η κοινωνία δεν μπορεί να διατυπώσει και να λύσει τα βασικά της προβλήματα, έξω από εναλλακτικά προγράμματα διακυβέρνησης, οικοδομούμε μια Αριστερά που κατακτά συνεχώς μια "σύγχρονη ικανότητα διακυβέρνησης και διαχείρισης" σε κάθε επίπεδο της πολιτικής εξουσίας».

«Ο Συνασπισμός προβάλλει την εναλλακτική του πρόταση (μιας πλατιάς συνεργασίας με τον χώρο του ΠΑΣΟΚ) για να βάλει τέλος στον φαύλο κύκλο της εναλλαγής της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Την προβάλλει στον αντίποδα της δικομματικής εναλλαγής […] γιατί αρνούμαστε αντιλήψεις που θεωρούν πως η υπόθεση της διακυβέρνησης της χώρας αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και ότι η Αριστερά πρέπει να αποδεχτεί ένα ρόλο περιθωριακό, περιοριζόμενη στον έλεγχο και την καταγγελία του συστήματος της δικομματικής εναλλαγής. […] Αυτή η απάντηση είναι επιθετική απέναντι σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η αυτοδύναμη επάνοδος του ΠΑΣΟΚ εν λευκώ εξουσιοδοτημένου είναι η μόνη ορατή εναλλακτική λύση».

Πουθενά στο κείμενο αυτό και στο καταστατικό δεν υπάρχουν οι λέξεις «επανάσταση», «κομμουνισμός», αλλά «μεταρρυθμίσεις», «δημοκρατικός σοσιαλισμός», «ανανέωση».

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι στο συνέδριο αυτό είχε πλειοψηφήσει το «αριστερό ρεύμα» και όλες οι παραπάνω θέσεις είχαν την απόλυτη συναίνεσή του!

Φυσικά, η αλλαγή θέσεων είναι απόλυτα νομιμοποιημένη, ούτε εγκαλώ κανέναν που άλλαξε θέσεις. Εγκαλώ, όμως, αυτούς που τότε ενοχοποιούσαν όσους δεν απαντούσαν στο δίλημμα «μετά τον Μητσοτάκη, τι;» -δηλαδή, δεν συμφωνούσαν με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ-, ότι έπαιζαν το παιχνίδι της δεξιάς, ενώ οι ίδιοι σήμερα, από εντελώς διαφορετικές θέσεις, ενοχοποιούν όσους αφήνουν ανοιχτό το θέμα των συνεργασιών, επειδή, λέει, είναι ύποπτοι μεταγραφής στο ΠΑΣΟΚ. Αντιπαράθεση όχι με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με δίκη προθέσεων. Ο ορισμός του σταλινισμού!

Σε άλλο κόμμα μπήκα και σε άλλο βρέθηκα. Όχι σε ένα κόμμα που αλλάζει εξελισσόμενο -μακάρι, αλλά πού;-, αλλά σε ένα μεταλλαγμένο κόμμα. Δεν ξέρω αν τον ΣΥΝ τον έχουν «στημένο» στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα τον θέλουν «στυμμένο» από οποιαδήποτε ανανεωτική προωθητική διάθεση.

Ο Χ. Λάσκος αναρωτιέται από πού προκύπτει ότι «η γη θα γίνει έτσι κι αλλιώς κόκκινη». Θέλω να εκφράσω μια αίσθηση που έχω τα τελευταία 2-3 τουλάχιστον χρόνια. Οι αλλεπάλληλες «εξεγέρσεις», που είχαν σαφώς… προεπαναστατικό χαρακτήρα, οδήγησαν, υποθέτω και τον ίδιο να μεταφέρει, ως μότο σε άρθρο του για το εγχείρημα του Αλιέντε ("Αυγή", 15/2/2009), ένα κομμάτι του Λουίς Σεπούλβεδα, ότι «όλα τα είχαμε εκτός από τα όπλα». Τώρα, εγώ, αν έχω πειστεί από το κείμενό του, θα πρέπει να φροντίσω να μη μας λείψουν τα όπλα, την ώρα την καλή;

Διαφορετικά θα αναφωνήσω: Μεταρρυθμίσεις ή βαρβαρότητα! -με κίνδυνο να μην μου ξεκολλήσει πια η ρετσινιά του «ρεφορμιστή».

Δεν μπορέσαμε να έλθουμε σε επαφή με τον κόσμο που μας πλησίασε

Σοφία Ανδριοπούλου, Συνέντευξη στην Μαρία Νταλιάνη, Τα Νέα, 29/06/2009
Εμφανής σήμερα η συντηρητικοποίηση της νεολαίας υπογραμμίζει η Σοφία Ανδριοπούλου, δικηγόρος- εγκληματολόγος, στέλεχος του Συνασπισμού. Η κ. Ανδριοπούλου που κατέλαβε στη Βουλή τη θέση του εκλιπόντος Μιχάλη Παπαγιαννάκη μόλις στα 31 της, ομολογεί ότι την εξέπληξαν οι τελευταίες κινήσεις του Αλέκου Αλαβάνου, πιστεύει ότι η ισχυροποίηση του ΣΥΝ λειτουργεί προωθητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζει την επιθυμία ΣΥΡΙΖΑ και Οικολόγοι Πράσινοι να συναντηθούν πολιτικά και κοινωνικά.

Διευκολύνει ή δυσκολεύει το έργο στη Βουλή η εσωκομματική αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ;

Η συνεργασία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είναι άψογη.

Εισηγήτρια στο νομοσχέδιο για τις κουκούλες, πώς ήταν το κολύμπι στα βαθιά με την πρεμιέρα σας στη Βουλή;

Με το άγχος του πρωτάρη αλλά και ενδιαφέρον για ένα θέμα που γνωρίζω και με πονάει ως νέα δικηγόρο και επιστήμονα, ως νέα γυναίκα που κατεβαίνω στους δρόμους, ως μητέρα για την κοινωνία που θα παραδώσω στο παιδί μου.

Σας χειροκρότησε ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος παραιτήθηκε και...
ξεπαραιτήθηκε σε λίγα 24ωρα.

Τιμή μου που επιβραβεύτηκε η προσπάθειά μου. Το κόμμα συνεκτιμά σοβαρά τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτές τις επιλογές.

Οι κινήσεις Αλαβάνου σάς εξέπληξαν;

Ναι.

Κάποιοι λένε ότι «άδειασε» πλήρως τον Αλέξη Τσίπρα.

Οι διαφορετικές πολιτικές εκτιμήσεις δεν αποτελούν αυτομάτως και «άδειασμα».

Τι έφταιξε που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το momemtum;

Δεν μπορέσαμε να έλθουμε σε επαφή με τον κόσμο που μας πλησίασε.

Πώς διαβάσατε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών;

Κακό για την ίδια την κοινωνία. Αύξηση της Δεξιάς και των άκρων της, οι συνέπειες της οποίας έχουν αρχίσει ήδη να εμφανίζονται.

Ο ΣΥΝ θα χαθεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ;

Ισχυρός ΣΥΝ, προωθητική δύναμη για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε ηγετική μορφή στον ΣΥΝ και εσείς πήρατε τη θέση του. Συναισθήματα;

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, η απουσία του είναι αισθητή. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς.
Μπορούσε να προτείνει σύγχρονους δρόμους συνδυάζοντας τον ρεαλισμό σε νέες εναλλακτικές προοπτικές. Τιμή μου που υπήρξε δάσκαλός μου στην πολιτική.

Η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ φαίνεται τώρα πιο μακρινή ή πιο κοντινή;

Οι συνεργασίες δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Γίνονται μόνο πάνω σε προγραμματική βάση και με συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο για την κοινωνία.

Γιατί η Αριστερά «δεν αρέσει πια»;

Σε καιρούς κρίσης, η Αριστερά δεν δίνει την εύκολη λύση. Στο χέρι μας είναι να πείσουμε ότι μια σύγχρονη Αριστερά είναι πιο επίκαιρη από ποτέ με φρεσκάδα, κινηματικό χαρακτήρα, αλλά και σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Σας ενοχλεί ο δημόσιος λόγος του Λεωνίδα Κύρκου;

Ο Λεωνίδας Κύρκος, όπως και άλλες ιστορικές προσωπικότητες της Αριστεράς, έχει αποκτήσει από την Ιστορία το δικαίωμα να μη σιωπά.

Του Νίκου Κωνσταντόπουλου;

Η άποψη των προσωπικοτήτων μπορεί να συμβάλει στον πολιτικό μας προβληματισμό.

Τι εκτιμάτε στον Αλέξη Τσίπρα;

Στην κοινή μας διαδρομή από τα χρόνια της Νεολαίας, δώσαμε κοινούς αγώνες, πορευτήκαμε και στα εύκολα και στα δύσκολα. Εκτιμώ στον Αλέξη την πολιτική συνέπεια και την τόλμη του να αντιπαρατεθεί με τα μεγάλα συμφέροντα.

Γιατί μπήκατε στην πολιτική;

Από πολιτική οικογένεια, η έννοια της προσφοράς είχε για εμένα πολύ μεγαλύτερη σημασία από τον καναπέ μου.

Αν και απαιτεί προσωπικές και επαγγελματικές θυσίες, δεν θα πάψω ποτέ να ασχολούμαι με τα κοινά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Μαχόμενη δικηγόρος και νέα μητέρα στη Βουλή.
Σκεφτήκατε να μην αποδεχθείτε την κοινοβουλευτική θέση;

Ο χρόνος για το παιδί μου θα είναι λιγότερος και αυτό με προβληματίζει αρκετά. Ελπίζω η στάση μου να αποτελέσει θετικό παράδειγμα για το παιδί μου.

Μετανάστες: λιγότεροι, ασφαλισμένοι και εργαζόμενοι ή περισσότεροι υπό συνθήκες πρώην Εφετείου;

Τα μεγάλα θέματα δεν λύνονται με διλήμματα, αλλά με ψυχραιμία και λύσεις προοπτικής.

Γιατί οι νέοι προτίμησαν τον ΛΑΟΣ και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές;

Η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας είναι εμφανής. Τα εύκολα συνθήματα και ο λαϊκισμός, από όπου και αν προέρχονται, είναι μάλλον πιο εύπεπτα, ιδίως για τη νεολαία που δεν έχει τον χώρο και τον χρόνο να επεξεργαστεί τα δεδομένα.

Θα μπορούσατε να είστε στους Οικολόγους Πράσινους;

Οι επιλογές μου για τον πολιτικό χώρο όπου δραστηριοποιούμαι είναι ιδεολογικές και πολιτικές.
Πέραν αυτού, όμως, ελπίζω οι Οικολόγοι Πράσινοι και ο ΣΥΡΙΖΑ να συναντηθούν πολιτικά και κοινωνικά, γιατί έχουν κοινές αγωνίες.

Παραιτείται κανείς όταν...

Τίθενται θέματα αρχών και αξιών σε προσωπικό ή πολιτικό επίπεδο, για τις οποίες είναι και αδιαπραγμάτευτος.

Συγκλονιστική σε συμμετοχή και παλμό η εκδήλωση της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

O ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κόμμα μας. Κάρτα μέλους έχουμε μόνο σε ένα κόμμα

- Θα ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε.Την αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία και την περιμένει.

Σε μια κατάμεστη αίθουσα , πάνω από 800 άτομα, με τη συμμετοχή δημάρχων, συνδικαλιστικών στελεχών, πανεπιστημιακών και νεολαίας, ο Φώτης Κουβέλης καταχειροκροτούμενος και διακοπτόμενος από εκδηλώσεις επιδοκιμασίας παρουσίασε τις θέσεις της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ για την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, την κρίση ηγεσίας και την αναγκαιότητα μιας μεγάλης πολιτικής στροφής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.



Ομιλία του Φ. Κουβέλη στην εκδήλωση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

• Συναντιόμαστε λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, νοιώθοντας τη μεγάλη απουσία. Τιμούμε και σήμερα το Μιχάλη Παπαγιαννάκη, το δικό μας Μιχάλη, τη σκέψη του, τους ανοικτούς ορίζοντές του. Ξέρουμε, και εκείνος το ήξερε, πόσο σφράγισε την συλλογική μας πολιτική πορεία, αλλά και την προσωπική για πολλούς από μας. Θα τον τιμούμε με τις πράξεις μας, με τη στάση μας.

• Συναντιόμαστε σήμερα καθώς ο πολιτικός χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ έχει εισέλθει σε φάση βαθιάς κρίσης.

Συναντιόμαστε για μια ακόμα φορά, μέλη και στελέχη του ΣΥΝ που ανήκουμε στην Ανανεωτική του Πτέρυγα, πολλοί φίλοι και φίλες που βρίσκονται πάντα κοντά μας, αγωνιστές και αγωνίστριες του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς, που κράτησαν για χρόνια ζωντανή τη φλόγα της ανανέωσής της, σύντροφοι και συντρόφισσες του δημοκρατικού, του σύγχρονου και μεταρρυθμιστικού της ρεύματος. Σφίγγω δυνατά το χέρι των συντρόφων μας που είναι σήμερα μαζί μας.

Συναντιόμαστε σήμερα για να δούμε πώς διαμορφώνεται το νέο πολιτικό τοπίο και τι μπορούμε εμείς να πράξουμε για να αντιστοιχηθούμε με τις χιλιάδες αριστερούς πολίτες με έκδηλες αγωνίες για τη μελλοντική πορεία της αριστεράς και της χώρας μας.

• Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι κάλπες έστειλαν – και με την άνευ προηγουμένου αποχή – ισχυρά μηνύματα κριτικής και απόρριψης πολιτικών επιλογών που αφορούν σε όλα τα κόμματα. Σε όλα, και στον πολιτικό χώρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως, με αντιφατικό τρόπο, οι ευρωεκλογές εξέφρασαν την αγωνία και την προσδοκία των πολλών πολιτών για μια νέα πορεία της χώρας μας.

Η μεγάλη υποχώρηση της επιρροής της ΝΔ θέτει ξανά στην ημερήσια διάταξη το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας. Οι κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης είναι αποδεδειγμένα αντίθετες με τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού. Η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται, και τώρα και στο μέλλον, από κυβερνήσεις που δεν στηρίζονται ούτε καν στο 40% όσων ψηφίζουν.

Απάντηση δημοκρατική και σύμφωνη με τη βούληση της πλειοψηφίας δεν είναι βεβαίως η επιστροφή στο παρελθόν. Η δικομματική εναλλαγή την οποία προσδοκά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι και αυτή μειοψηφική. Μειοψηφική διακυβέρνηση σημαίνει εφαρμογή μειοψηφικών πολιτικών. Σημαίνει πραγματικά αδύναμες κυβερνήσεις απέναντι στα ποικιλώνυμα κέντρα οικονομικής εξουσίας. Έτσι, καταλήγουν κυβερνήσεις και στελέχη τους στο ρόλο του μεσολαβητή παράνομων πράξεων σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας περιουσίας. Έτσι ζουν και βασιλεύουν τα σκάνδαλα, η αδιαφάνεια, η προσβολή και η λεηλασία του δημόσιου αγαθού και του δημόσιου χρήματος.

Δεν εθελοτυφλούμε. Η κάλπη των ευρωεκλογών δυνάμωσε ανησυχητικά την ξενοφοβική δεξιά του ΛΑΟΣ. Η άνοδος των ψήφων του είναι εν μέρει, μόνον, ψήφος διαμαρτυρίας. Η δυναμική του παρέμβαση στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης δυστυχώς σφράγισε τις πρώτες μετεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης. Μπορεί να μην σχηματίστηκε κυβέρνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ, κίνδυνο που εγκαίρως και καίρια επισήμανε ο πάντα οξυδερκής Λεωνίδας Κύρκος, αλλά τη στολή της βίαιης εκστρατείας κατά των μεταναστών τη φόρεσε αμέσως η κυβέρνηση. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξέλιξη που επιβάλλει δημοκρατική εγρήγορση και ενωτικές πρωτοβουλίες αντιμετώπισης του ακροδεξιού χώρου.

Συγχρόνως υπογραμμίζουμε ότι στις ίδιες κάλπες εκδηλώθηκε η αναζήτηση νέων δρόμων. Η αξιοσημείωτη είσοδος των “Οικολόγων - Πράσινων” εκφράζει την αγωνία για το περιβάλλον, την αντίθεση στις πολιτικές που το καταστρέφουν, αλλά και υπογραμμίζει τις οικολογικές ασυνέπειες και ανεπάρκειες των άλλων δυνάμεων και του ΣΥΡΙΖΑ.

• Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ δεν χωρούν μισόλογα.


Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα χαρακτήρισε το 4,7% καθαρή ήττα του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και των επιλογών της ηγεσίας του ΣΥΝ. Είναι ήττα της πολιτικής του.

Η αποτυχία των εκλογικών στόχων που πρόσφατα τέθηκαν – τρίτη θέση, τρεις ή τέσσερις ευρωβουλευτές – είναι και οδυνηρή και σοβαρή.

Για πρώτη φορά στην ιστορία μας το ποσοστό στις ευρωεκλογές είναι χαμηλότερο των εθνικών εκλογών.

Οι αριθμοί δείχνουν απώλεια 120.000 ψηφοφόρων από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, ούτε ενάμισι χρόνο πριν.

Δεν πρόκειται για απώλειες περιφερειακές. Είναι απώλειες από το σώμα

του ανανεωτικού χώρου.

Το μέγεθος των απωλειών σε συνδυασμό με ποιοτικά στοιχεία για το ιδεολογικο-πολιτικό στίγμα, μας οδηγούν στο εξαιρετικά σημαντικό πολιτικό συμπέρασμα ότι στις 7 Ιουνίου εκδηλώθηκε αποφασιστικά και δυναμικά μεγάλη κρίση εκπροσώπησης στο δικό μας πολιτικό χώρο.

Χιλιάδες πολίτες και αγωνιστές, αγωνίστριες της ανανεωτικής αριστεράς δεν αναγνώρισαν τις δικές τους διακριτές πολιτικές απόψεις και ιδέες στις βασικές επιλογές που προσδιορίζουν την πολιτική της πλειοψηφίας και της ηγεσίας του χώρου. Και αρνήθηκαν να ψηφίσουν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ίδιες ενστάσεις και ανησυχίες εκφράζονται και από ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, που έφθασαν στην κάλπη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., χωρίς πολιτική έμπνευση, που ψήφισαν όμως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με πολιτική ανοχή, γεγονός που δημιουργεί ανησυχίες για μεγάλη συρρίκνωση και στο μέλλον.

Γι αυτό και τις αιτίες της ήττας, άρα και τις σχετικές ευθύνες, δεν θα τις βρούμε σε επιμέρους επικοινωνιακά λάθη, σε διαδικαστικά ζητήματα και τακτικούς χειρισμούς. Δεν τα υποτιμώ. Αυτά όμως δεν είναι η ουσία της μειωμένης εκλογικής απήχησης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η ουσία είναι η στρατηγική, οι πολιτικές θέσεις και δράση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές έκριναν οι πολίτες. Γιʼ αυτές ψήφισαν ή απείχαν. Έκριναν τις βασικές επιλογές που σφράγισαν την πολιτική εικόνα του χώρου και έπληξαν, δυστυχώς, την ενότητά του.

• Εμείς καταθέτουμε σήμερα βασικές μας σκέψεις και τις θέτουμε στη βάσανο της δημόσιας κριτικής.

Το μήνυμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΝ ήταν καθαρό, δυνατό και ταυτόχρονα σήμα κινδύνου. Μήνυμα αποδοκιμασίας της πολιτικής του ΣΥΝ και ηχηρή προειδοποίηση για τις επόμενες εθνικές εκλογές.

Με τα δύο μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν, για πρώτη φορά μετά τις ευρωεκλογές του 99, ποσοστά κάτω από 70%, με διάχυτη την αποδοκιμασία για την εφαρμοζόμενη πολιτική της ΝΔ και την αποστροφή για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, με την αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε. Δεν έπεισε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως δεν έπεισε ότι μπορεί να αποτελέσει δύναμη διεξόδου, δύναμη εγγύησης για μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Είχαμε επισημάνει από καιρό τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα που συνόδεψαν τον ΣΥΝ από το τακτικό του συνέδριο και μετά, όλη την προηγούμενη περίοδο.

Από την πρώτη κιόλας φάση υλοποίησης των κατευθύνσεων του συνεδρίου, κατευθύνσεων της πλειοψηφίας βεβαίως, αφού η Ανανεωτική Πτέρυγα τις είχε καταψηφίσει, φάνηκαν τα τεράστια αδιέξοδα του γενικού μας προσανατολισμού. Δεν διαμορφώθηκε ποτέ ένα σαφές και σταθερό πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και με αναφορά στο μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που θα το υλοποιήσουν.

Όταν εκφραζόταν η απόλυτη αδιαφορία μας για το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας και επιχειρούσαμε υπό την πίεση των πραγμάτων να απαντήσουμε στο μέγα αυτό ζήτημα, το εναλλασσόμενο γαϊτανάκι των εκδοχών που εκπέμπαμε, όταν δεν προκαλούσε στους πολιτικούς παρατηρητές μειδιάματα, προκαλούσε εκπλήξεις και απορίες για την προχειρότητα του πολιτικού μας μηνύματος.

Στη δημοσκοπική μας έκρηξη, στα 18% (που βεβαίως ποτέ δεν αναλύθηκαν με σύνεση και σοβαρότητα όπως θα έπρεπε), δηλώναμε έτοιμοι να διαδεχθούμε το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χάρτη της χώρας, καταγραφόμενοι -όπου να ναι - όχι μόνο ποιοτικά αλλά και αριθμητικά ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη.

Όταν τα δημοσκοπικά ευρήματα άρχισαν να περιορίζονται, καταθέσαμε το σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς.

Όταν μας θεώρησαν επιεικώς ανεδαφικούς, περάσαμε στο σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ και διαγραμμένοι/αποχωρούντες του ΠΑΣΟΚ.

Όταν δεν κατέφθαναν αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ, επιστρέψαμε στο «κυβέρνηση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ»

Όταν το ΚΚΕ μας έστελνε την άρνησή του και τις ειρωνείες του, επιστρέψαμε στο «ΣΥΝ και ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή», έχοντας όμως αφήσει «άδεια την καρέκλα» δίπλα μας για το ΚΚΕ.

Όταν τον Δεκέμβρη το ΚΚΕ μας επετέθη με τον γνωστό βίαιο τρόπο, θυμώσαμε, και λόγω θυμού πετάξαμε την καρέκλα.

Και όταν μια βδομάδα πριν την κάλπη οι δημοσκοπήσεις μας βύθιζαν, επανήλθε ο τρίτος πόλος με ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, αλλά αυτή τη φορά και με Οικολόγους, που ήταν επίκαιροι.

Με ένα τέτοιο πολιτικό «σχέδιο πινγκ-πονγκ» και με μια απολύτως αδικαιολόγητη αλαζονεία και αμετροέπεια, η πολιτική μας αξιοπιστία άρχισε να γίνεται ζητούμενο πια.

Τα όσα αλαζονικά και αμετροεπή λέγονταν ερέθιζαν επαναστατικά στις γραμμές μας διάφορους αφελείς, όταν τα άκουγαν, αλλά απωθούσαν κατά μάζες έναν κόσμο, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, που είχε παράσχει σʼ αυτή τη φάση απλόχερα την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΝ.

Ακολούθησε ο Δεκέμβρης με όσα τραγικά ζήσαμε: Τις σπουδαίες διαδηλώσεις, την οργή και την απόγνωση της νεολαίας. Το αίμα του μικρού μαθητή, την καμένη πόλη, τη βία, την απόγνωση, αλλά και τους βανδαλισμούς και το πλιάτσικο της κουκούλας.

Σοβαρές παραλείψεις και λάθη του κόμματος επέτρεψαν τη συκοφάντησή του και κατέγραψαν με αρνητικό τρόπο τον ΣΥΝ στην κοινωνία.

Υπάρχουν ευθύνες γιʼ αυτό, μεγάλες ευθύνες. Δεν θέλω να πω αυτή την ώρα τίποτα άλλο γιʼ αυτήν την περίοδο. Ένα μόνο θα πω: συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Δεκέμβρης μας στοίχισε πολύ ακριβά.

Για να φθάσουμε τέλος στις ευρωεκλογές.

Στις ευρωεκλογές, η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε με τον αρνητικότερο τρόπο την πολιτική και εκλογική μας προσπάθεια. Απομακρύνθηκε από το βασικότερο ίσως χαρακτηριστικό της ύπαρξης μας, από τον αριστερό μας ευρωπαϊσμό και δημιούργησε κύματα πικρίας στον κόσμο μας, στην ιστορική βάση του χώρου μας, στους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς.

Το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε ως περιληπτικό, επί τα χείρω, των 15 σημείων και η ευρωδιακήρυξη, ήταν κείμενα στα οποία καταγράφονταν οι κοινοί τόποι των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουν ως «αντισυστημική και αντικαπιταλιστική αριστερά». Δηλαδή:

Απόρριψη των μεταρρυθμίσεων

Απόρριψη της πράσινης ανάπτυξης

Απόρριψη της κρατικής ρυθμιστικής παρέμβασης

Όλα τα παραπάνω θεωρούνταν απλώς κόλπα και τεχνάσματα διάσωσης και επιβίωσης του καπιταλισμού, τα οποία δεν ενδιαφέρουν την Αριστερά, και στα οποία η Αριστερά δεν πρέπει να ανακατεύεται, δηλαδή να ασκεί πραγματική πολιτική.

Δεν είχε συγκεκριμένο και σαφές στίγμα για τα κοινωνικά ζητήματα. Δεν ανέδειξε τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Περιορίσθηκε στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς ταυτόχρονα να προτάξει συστηματικά διεκδικητικές – μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών και της χώρας. Ο καταγγελτισμός δεν είναι ικανός από μόνος του να συντελέσει στην αλλαγή των συσχετισμών. Δεν διαμόρφωσε σχέση προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες.

Η Αριστερά καταγράφεται ως μία μετωπική, αντισυστημική, αντικαπιταλιστική δύναμη απέναντι στις δυνάμεις του αστισμού.

Ειδικότερα στο κείμενο της διακήρυξης για τις ευρωεκλογές, η ΕΕ παρουσιάστηκε ως το απόλυτο κακό. Η παρούσα Ευρώπη δεν αφορά την Αριστερά. Απορρίπτονταν όλες οι συνθήκες που συγκροτούν την ΕΕ. Δεν υπήρχε παρά μόνο μία αναφορά στο ΚΕΑ για να δηλωθεί ότι πρέπει να συμμαχήσει με την αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη. Δεν υπήρχε καμία αναφορά στην ανάγκη για μια νέα ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη. Απαξιώνονταν πλήρως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ακόμα και οι εκλεγμένοι όπως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ως έχοντες μόνη αποστολή την καταδυνάστευση των υποτελών τάξεων, χωρίς να υπάρχει καμιά πρόταση για τη θεσμική συγκρότηση της ΕΕ. Εννοείται ότι απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Η Ευρώπη εμφανιζόταν μόνο ως πεδίο ταξικών, κινηματικών αγώνων και διεκδικήσεων και έτσι «από τα κάτω», θα προέκυπτε μια άλλη Ευρώπη του σοσιαλισμού σε έναν διαφορετικό κόσμο. Και αυτό, ακόμα χειρότερα, με την εντελώς λανθασμένη, εθνικής αναδίπλωσης αντίληψη, της αλλαγής των συσχετισμών πρώτα σε κάθε επί μέρους χώρα.

Ο πολιτικός εκτοπισμός του συντρόφου μας Δημήτρη Παπαδημούλη, του καλύτερου έλληνα ευρωβουλευτή, σε σίγουρα μη εκλόγιμη θέση κορύφωσε την έλλειψη αξιοπιστίας. Πέραν πάσης αμφιβολίας ο καθένας πια καταλάβαινε τις πραγματικές στοχεύσεις. Τώρα όλοι αντιλαμβάνονται πόσο αυτοκτονική πολιτική επιλογή ήταν.

• Δεν φοβηθήκαμε να προειδοποιήσουμε. Και γι αυτά και για τα προβλήματα που θα προκαλούσε το ηγετικό δίδυμο στην ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Προσπαθήσαμε εγκαίρως και στα όργανα και στις οργανώσεις και δημόσια να αποτρέψουμε όλη αυτή την καταστροφική πορεία.

Τώρα, μετά την κατάρρευση των αυτάρεσκων και αποδεδειγμένα παραπλανητικών προβλέψεων, ήρθε η κρίση.

Δεν είναι μόνον η αποτυχία αποτελεσματικής διεύθυνσης του κόμματος και των πολιτικού χώρου. Δεν είναι μόνον η πρόκληση διαίρεσης στην κοινωνική μας βάση. Δεν είναι μόνον η κρίση εκπροσώπησης του ανανεωτικού αριστερού χώρου στην οποία αναφερθήκαμε.

Εδώ και μήνες βαθαίνει η κρίση ταυτότητας του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, ευρύτερα του πολιτικού μας χώρου. Τι πολιτική δύναμη θα είναι; Αντισυστημική, όπως διαφημίζεται, που θα ενισχύει τις διαιρέσεις στο λαό για να παράγει τηλεοπτικό θέαμα; Ή αποφασισμένη ενωτική δύναμη των ώριμων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία;

Οι κεντρικές επιλογές της πλειοψηφίας της ηγεσίας δοκιμάστηκαν, όπως άλλωστε η ίδια είχε ζητήσει.

Δοκιμάστηκαν. Πέτυχαν;

Όλες απέτυχαν.

• Τώρα απαιτείται μια μεγάλη πολιτική στροφή.

Η αναγνώριση της αποτυχίας είναι το πρώτο βήμα για τη διόρθωση. Η ομολογία των λαθών πρέπει να γίνεται όχι για να δηλώνει καταστροφικές διαθέσεις, αλλά για να υπάρχει η κρίσιμη και πολιτικά ειλικρινής συναγωγή συμπερασμάτων. Δυστυχώς στον ίδιο αυτό χώρο πριν μια βδομάδα η Κεντρική επιτροπή του ΣΥΝ αρνήθηκε να σεβαστεί την πραγματικότητα και αποφάσισε κατά πλειοψηφία ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα.

Και αμέσως μετά ξέσπασε η κρίση με την παραίτηση – και την ανάκλησή της - του Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος έθεσε εν αμφιβόλω σειρά επιλογών της τελευταίας περιόδου.

Η κρίση είναι παρούσα και θα εξελίσσεται αν δεν αντιμετωπισθούν τα πολιτικά ζητήματα που την προκάλεσαν.

Σε κάθε περίπτωση οι αιτίες και οι σχετικές ευθύνες είναι αναγκαίο να συζητηθούν το επόμενο διάστημα όχι μόνο από την ηγεσία, αλλά ανοικτά μπροστά στα μέλη και τους αριστερούς πολίτες που θέλουν να αναζητήσουν, να συζητήσουν, να πάρουν θέση. Μόνον ένας ανοιχτός, δημοκρατικός διάλογος θα δώσει λύσεις και προτάσεις. Ένας διάλογος μπροστά στην κοινωνία, ειλικρινής διάλογος, χωρίς βεβαιότητες και εφησυχασμούς, χωρίς στοιχίσεις, και περιχαρακώσεις σε κομματικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.

Κάνουμε δραματική έκκληση.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα μπροστά στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές που περνάει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, μπροστά στην κρίση και του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στη μεγάλη κρίση στην ηγεσία τους, επιμένει ότι απαιτείται και προτείνει :

- Αναβάπτιση στις μεγάλες ανανεωτικές, σύγχρονες και δημοκρατικές αρχές που γέννησαν τη δική μας Αριστερά.

- Μεγάλη στροφή στην πολιτική και κοινωνική παρέμβαση

- Ανακαθορισμός σε νέα βάση του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι δραματική έκκληση.

Δικαιούμαστε – με βάση όσα έγιναν – να την χαρακτηρίσουμε και προειδοποίηση.

Δεν καταστροφολογούμε.

Θέλουμε να δούμε το 4,7% ακριβώς σαν ευκαιρία.

Προϋπόθεση για να αλλάξει ρότα το καράβι, είναι να στρίψουμε το τιμόνι, να μην συνεχίσει να σημαδεύει και τη δεύτερη ξέρα.

Στη διαφορετική πορεία μπορούν να συμβάλουν μόνον όσοι είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το δογματικό αλάθητο.

• Οι κεντρικές μας θέσεις οργανώνονται σε τρείς ενότητες :

Πρώτο βήμα είναι να εγκαταλειφθεί η επιθετικότητα προς τις ανανεωτικές αριστερές αρχές και ρίζες μας. Καταλαβαίνουμε τη δυσκολία σειράς ηγετικών στελεχών στο ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο ευρύτερος πολιτικός χώρος της σύγχρονης αριστεράς στη χώρα μας δεν μπορεί να δρα με συνέπεια και συνεκτικά όταν απορρίπτει τις κεντρικές επιλογές του δημοκρατικού δρόμου, της ευρύτερης δυνατής λαϊκής ενότητας, της αναμόρφωσης των θεσμών με τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Όταν συγκρούεται με αυτές τις επιλογές εκπίπτει σε αριστερίστικη ομάδα που προκαλεί διεργασίες που ποτίζουν ξένες αυλές, και κυρίως τη δεξιά και την ακροδεξιά.

Μακριά, λοιπόν, από αριστερίστικες επιλογές και συμμαχίες, προκατασκευασμένες απαντήσεις σκοπιμότητας. Με ανοιχτά μάτια και σκέψη για να μελετούμε τις κοινωνικές διεργασίες, με αντιδογματική πνευματική στάση, ελεύθερη σκέψη και κρίση.

Εντάσσουμε τους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ειδικά μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής – ηθικής κρίσης. Με καθημερινό αγώνα για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος, την δημοκρατική ολοκλήρωση και την προοδευτική Ευρωπαϊκή πορεία.

Πρόκειται για μια πορεία χωρίς εμπόδια, εσωτερικά και διεθνή, για μια ανθισμένη λεωφόρο; Όχι βέβαια. Ξέρουμε ότι για να διασφαλισθούν τα προνόμια, οι ανισότητες, τα υπερκέρδη έχουν επιστρατευθεί και στην Ελλάδα και αλλού ένα εύρος “εργαλείων”: από την λαϊκή διαίρεση, το φόβο, τη διαφθορά έως τη βία και την καταστολή.

Η στάση ενός κόμματος του δημοκρατικού δρόμου απέναντι στη βία είναι από τα κεντρικά ζητήματα.

Το ξέραμε.

Η διαίρεση του λαού, η πρόκληση αισθημάτων ανασφάλειας και φόβου, οδηγεί μόνον σε στροφή προς συντηρητικές θέσεις και ακροδεξιά ατζέντα.

Δύναμη της προοδευτικής πορείας είναι η συσπείρωση των λαϊκών, των κοινωνικών δυνάμεων και η δημοκρατία.

Η αναβάπτισή στις μεγάλες ανανεωτικές, σύγχρονες και δημοκρατικές αρχές που γέννησαν τη δική μας Αριστερά είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για τα επόμενα βήματα.

Η θέση της ευρείας ενότητας, που αναφέραμε, είναι ο πυρήνας της πολιτικής στροφής. Ενότητα θέσεων και προτάσεων.

• Χωρίς να επιδεικνύει αλαζονικές συμπεριφορές που προσβάλλουν ακριβώς τους πολίτες με τους οποίους θέλουμε μια κοινή πορεία, η ανανεωτική αριστερά αναζητεί τις πραγματικές συγκλίσεις ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές εκφράζονται και δρουν στην κοινωνία μας, όχι στο μυαλό μας ή σε αναλύσεις για άλλες εποχές και περιόδους.

Αυτή είναι μια πολιτική που αναπαράγει τους υπάρχοντες συσχετισμούς, όπως μας κατηγορούν οι λάτρεις μιας κάποιας, νέας “αριστερής στροφής”; Είναι μια πολιτική που δεν λογαριάζει την κοινωνική αμφισβήτηση, τις εντάσεις που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η περιθωριοποίηση, ο αυταρχισμός;

Ακριβώς το αντίθετο.

Αλλαγή στις πολιτικές του κράτους, του δήμου, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπάρξουν συμπτώσεις, συνεργασίες που να δημιουργούν δημοκρατικές πλειοψηφίες αλλαγών. Κάθε άλλη επιλογή στο όνομα συνήθως μιας επαναστατικότητας, παριστάνει ότι θέλει να αλλάξει τα πράγματα, αλλά δεν τολμά να το κάνει ή τα αλλάζει προς το χειρότερο.

Οι κοινωνικές αμφισβητήσεις, οι εντάσεις, οι εκρήξεις είναι αποτελέσματα των κυρίαρχων πολιτικών αποκλεισμού, ακόμη και βίας. Είναι εκδηλώσεις του προβλήματος , της κοινωνικής κρίσης. Δεν είναι αυτόματοι οι τρόποι λύσης του προβλήματος, της κρίσης. Πολλές φορές μάλιστα οδήγησαν στην επιδείνωση των πολιτικών συσχετισμών. Εκείνο που μετράει και έχει αποτέλεσμα, είναι η αλλαγή στις πολιτικές.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε ότι οι κατεστημένες εξουσίες έχουν όρια ελιγμών και δικές τους στοχεύσεις. Γι αυτό και πάντα συνδυάζουμε τους μικρούς (εντός εισαγωγικών μικρούς) και μεγάλους αγώνες με την αλλαγή στην εξουσία – στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά όχι μόνον σε αυτή.

Δεν εγκαταλείπουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς στους διαχειριστές των σκοτεινών κέντρων εξουσίας και νομής του πλούτου. Στηρίζουμε τη συλλογικότητα που δυναμώνει μέσα από την δημοκρατική, χωρίς εκβιασμούς και απειλές, λειτουργία των αποκεντρωμένων θεσμών στην αυτοδιοίκηση, στα πανεπιστήμια. Έχουμε προσδοκίες για την ανανεωτική δράση των μικρών συλλογικοτήτων και των πρωτοβουλιών των πολιτών. Θεωρούμε σημαντικό το ρόλο των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Έχουμε εγκαταλείψει τη δογματική, γενικευμένη εχθρότητα προς την επιχειρηματική δραστηριότητα, πεισθήκαμε ότι αλλαγή πορείας δεν σημαίνει γενικευμένες κρατικοποιήσεις. Στηρίζουμε τις προτάσεις μας για την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας στο δυνάμωμα των συλλογικών αγαθών, στις επενδύσεις για τα δημόσια αγαθά, την παιδεία, την έρευνα, την υγεία.

Δεν αντιμετωπίζουμε τη νεολαία ως επικοινωνιακό υλικό προς διαχείριση και αξιοποίηση. Ξέρουμε ότι θέλει υλικό και θεσμικό πεδίο για να αναπτύξει τη δυναμική και τις δράσεις της, ότι αναζητεί προοπτικές και αξίες.

Επαναλαμβάνουμε όσα είχαμε τονίσει τον Ιανουάριο, στην προηγούμενη συνάντησή μας :

Όσο λάθος είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στο στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σε έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο είναι λάθος, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες.

O νέος αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές μόνον όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων, όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, όταν είναι δηλαδή κοινωνικά γενικεύσιμες και υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, όταν είναι συμβατές με την προστασία και την αναβάθμιση του περιβάλλοντος, όταν εγγράφονται στη λογική της αειφορίας

Τονίσαμε και επιμένουμε ότι η δική μας εναλλακτική πρόταση εξουσίας, στηριγμένη σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, έχει στόχο να διαμορφωθεί μια αποτελεσματική απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ν.Δ., να υπάρξει ελπιδοφόρα διέξοδος στον αποδυναμωμένο δικομματισμό, και αποτροπή της αναστήλωσής του και να μετατοπιστεί ο πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων υπέρ των αναγκαίων αλλαγών.

Τρίτη ενότητα θέσεων μας, συνέπεια των δυο προηγουμένων, είναι πώς βλέπουμε το ΣΥΡΙΖΑ και το ΣΥΝ.

Ας προσέξουμε τα επόμενα που σχετίζονται με τις συζητήσεις των ημερών:

α) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επιλογή του κόμματός μας με συνεδριακές αποφάσεις. Σεβόμαστε αυτή την επιλογή που πλειοψήφησε, γιατί σεβόμαστε τη δημοκρατία και τις συλλογικές μας κατευθύνσεις.

Ζητάμε όμως αποσαφήνιση του χαρακτήρα του και των εσωτερικών του δομών.

Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πράγματα αντίθετα από αυτά που μας πληροφορεί η ηγεσία του Συνασπισμού ότι ισχύουν και απορρίπτουν τον ιδιαίτερο ρόλο του κόμματός μας στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Εμείς δηλώνουμε ότι αρνούμαστε τον υπερσυγκεντρωτικό χαρακτήρα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν δεχόμαστε την εν λευκώ εξουσιοδότηση στις πολιτικές του αποφάσεις που νομιμοποιούνται εκ των υστέρων, χάριν της «αυταξίας» της ύπαρξής του. Εμείς ζητάμε τον ανακαθορισμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τυπικά και ουσιαστικά, ως πολιτικό συνεργατικό σχήμα και όχι ως σχήμα που θα υποκαθιστά και θα ακυρώνει τον Συνασπισμό και το δικαίωμα διατήρησης των δικών του θέσεων. Δεν αποδεχόμαστε την επιχειρούμενη, με τον έναν ή άλλο τρόπο, μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Μια τέτοια επιλογή είναι έξω από την ιδρυτική μας συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κόμμα μας. Κάρτα μέλους έχουμε μόνο σε ένα κόμμα.

β) Η Ανανεωτική Πτέρυγα και εγώ προσωπικά θέλουμε να διαφυλάξουμε την ενότητα του κόμματός μας. Θέλουμε όμως να δηλώσουμε κατηγορηματικά ότι είμαστε στελέχη με κριτική σκέψη που μας ακολουθεί η παράδοση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης κομμουνιστικής παράδοσης σε πολύ πιο χαλεπούς καιρούς και η επιμονή στον αγώνα για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

Στηρίζουμε και υποστηρίζουμε το κόμμα, μέσα από πολιτική και δράση χωρίς μεταφυσικούς παραλογισμούς. Το κόμμα είναι αυτό που εκφράζεται κάθε φορά ως σχέδιο, ως πολιτική και ως αντίληψη.

Αν επιμένουν σήμερα να εμφανίζονται και να επιχειρούν να κυριαρχήσουν στον ΣΥΝ ιδέες που τον απομακρύνουν από την ιστορική ανανεωτική του διαδρομή, την πορεία του, τα μέλη, τα στελέχη και οι φίλοι του πρέπει να σταθούν όρθιοι και άγρυπνοι φύλακες αυτής της διαδρομής.

Θέλω από αυτό το βήμα να απευθυνθώ και σε όλα τα μέλη του ΣΥΝ και πέραν των συντρόφων μου της Ανανεωτικής Πτέρυγας, σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που περπατήσαμε μαζί όλα τα άνυδρα χρόνια, για να τους πω:

Αν κάποιος αγαπάει πραγματικά και όχι μεταφυσικά αυτό το κόμμα και θέλει να το υπερασπιστεί, οφείλει να έχει ως ενδιαφέρον όχι μόνο την ενότητα και την ενιαία έκφρασή του, ανεξαρτήτως του τι αυτό εκπέμπει, αλλά και την αταλάντευτη και συνεχή διεκδίκηση γιʼ αυτό που προσπάθησε να είναι και να φέρει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οφείλει λοιπόν να έχει σαφές μέτωπο απέναντι σε ό,τι αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του.

• Το κέντρο του κόσμου δεν είμαστε εμείς.

Οι αναζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις μας έχουν αξία όταν προσφέρουν σε μια διαφορετική πορεία της χώρας.

Μάλιστα, όχι γενικά σε μια διαφορετική πορεία.

Αλλά σε μια προοδευτική, δημοκρατική πορεία βαθιών, σημαντικών αλλαγών.

Στο νέο τοπίο μετά τις εκλογές, κεντρικό ζήτημα παραμένει η κατεύθυνση που θα πάρει η χώρα εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Ποιό μοντέλο θα κυριαρχήσει, ποιοί θα ωφεληθούν, ποιοί θα πληρώσουν, όχι μόνον βραχυπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα.

Η τύχη του δικομματισμού και της δικομματικής εναλλαγής θα κριθεί κυρίως από το πού θα στραφούν οι πολίτες που απείχαν από τις εκλογές. Εμείς δεν μπορούμε να επιδράσουμε καθοριστικά στο σύνολο αυτών των πολιτών. Μπορούμε όμως να κάνουμε το δικό μας καθήκον.

Στο μερίδιο που μας αναλογεί να καλύψουμε το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε στην έκφραση της ανανεωτικής αριστεράς.

Να μιλήσουμε και να πείσουμε τους πολίτες της κοινωνικής αριστεράς, τους προοδευτικούς πολίτες, όλους εκείνους που προσδοκούν και θέλουν τη ρηγμάτωση του πολιτικού στερεότυπου του δικομματισμού, που κυριάρχησε και σώρευσε τεράστια προβλήματα στην κοινωνία.

Σε αυτό αποσκοπούν οι πρωτοβουλίες και οι προτάσεις μας.

Η συγκρότηση μιας εναλλακτικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας είναι το μόνο στρατηγικό σχέδιο που αμφισβητεί έμπρακτα τη διαιώνιση της κυριαρχίας του δικομματισμού.

• Σύντροφοι και συντρόφισσες

Βρισκόμαστε σήμερα, μετά την εκλογική ήττα, σε σημείο καμπής και οφείλουμε να ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματά μας, να κρατάμε ανοικτά τα αυτιά μας στον αντίλογο, αλλά και να απαντούμε με σαφήνεια.

Θέλω να σας δηλώσω εκφράζοντας και όλα τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας, τα στελέχη της ΠΓ και της ΚΠΕ, ότι όσοι συγκροτήσαμε μέσα από πολλές δυσκολίες αυτό το ανανεωτικό ρεύμα μέσα στο κόμμα, θα επιμείνουμε στην Πολιτική και μόνον στην Πολιτική.

Θα μείνουμε αδιάφοροι στις εσωκομματικές συγκρούσεις που γίνονται ερήμην της πολιτικής.

Η κοινωνική και πολιτική υποχρέωση της σύγχρονης, ανανεωτικής και ανανεούμενης αριστεράς, είναι να πρωτοστατήσει, να μην αδρανήσει στη νέα φάση.

Τώρα, πρώτη προτεραιότητα είναι η ανασύνταξη, η ενεργοποίηση όλων των ανανεωτικών αριστερών δυνάμεων και πολιτών ανεξάρτητα από τη στάση τους μπροστά στην κάλπη.

Η σημερινή μας συνάντηση είναι κάλεσμα συσπείρωσης, προβληματισμού και δράσης.

Όλοι μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες, ανησυχίες για τη μελλοντική πορεία. Δεν μας αξίζει όμως η παραίτηση και η απογοήτευση.

Αξίζει και μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.

Αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε για μια Αριστερά που εργάζεται με ευθύνη για προγραμματικές συμμαχίες και που δεν αναλίσκεται στην πεισματάρικη αναζήτηση εχθρών, δηλαδή στην αναπαραγωγή μικροκομματικών εξουσιών.

Επιμένουμε στη στρατηγική σημασία της συνάντησης με τις δυνάμεις της Οικολογίας.

Αγωνιζόμαστε για την πραγματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας, την αποτελεσματική απόρριψη της δικομματικής εναλλαγής.

Απάντηση στην κρίση ταυτότητας του πολιτικού χώρου του Συνασπισμού είναι η ανανεωτική αριστερή και οικολογική φυσιογνωμία.

Απευθυνόμαστε σε κάθε αριστερό, προοδευτικό πολίτη. Σε κάθε μέλος, φίλο του πολιτικού μας χώρου.

Υποστηρίζουμε, χωρίς αλαζονεία, ότι οι πολιτικές προτάσεις, αξίες και αντιλήψεις της ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας είναι απάντηση στην κρίση της ελληνικής πολιτικής, στην κρίση προοπτικής της χώρας.

Αποκαθιστούν την αξιοπιστία και το κύρος της συλλογικής δημοκρατικής δράσης, εκφράζουν τα άμεσα και γενικότερα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, των νέων, των ανέργων, των δημιουργών, των ανθρώπων της επιστήμης και του πολιτισμού.

Επαναφέρουν στο επίκεντρο το κρίσιμο θέμα της Ευρωπαϊκής πορείας, της θέσης της Ευρώπης της δημοκρατίας και των λαών σε ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά, μέσα από μεγάλες αντιπαραθέσεις.

Οι θέσεις μας δίνουν πλειοψηφικό περιεχόμενο στον αγώνα για τα δικαιώματα όλων, ελλήνων υπηκόων και μεταναστών, προσωρινών και μόνιμων κατοίκων των πόλεων και των γειτονιών μας, απομονώνοντας το ακροδεξιό μίσος, το φόβο και τη βία, στηρίζοντας την αρμονική κοινωνική συνύπαρξη.

Το ξέρετε. Οι ανανεωτικές ιδέες και θέσεις υποστηρίχθηκαν και ρίζωσαν σε αντίξοες και δύσκολες συνθήκες. Δεν σπάζουμε αυτές τις ρίζες. Τιμούμε τους πρωτεργάτες για τη διορατικότητα και την τόλμη τους. Διδασκόμαστε.

Οι ιδέες και οι θέσεις της ανανέωσης εμπνέουν σήμερα και κομματικές δυνάμεις, αλλά και αριστερές δυνάμεις ανένταχτες, εμπνέουν συναγωνιστές και συναγωνίστριές μας που χρόνια παλεύουν μαζί μας για την μεγάλη υπόθεση της ανανέωσης της Αριστεράς.

Η σημερινή μας συνάντηση ας γίνει κοινή δέσμευση.

Δέσμευση δική μας, δέσμευση δική σας.

Επιτρέψτε μου τον προσωπικό λόγο:

Σας διαβεβαιώ: είναι και προσωπική μου δέσμευση.

Θα ξαναφέρουμε στο προσκήνιο την Αριστερά που ονειρευτήκαμε.

Την αριστερά που χρειάζεται η κοινωνία και την περιμένει.

Σας ευχαριστώ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε ότι μπορεί να αποτελέσει δύναμη εξόδου, δύναμη εγγύησης για μια διαφορετική πορεία της χώρας

Στέφανος Μπαγεώργος, Ημερησία, 20/06/2009
Tο μήνυμα των ευρωεκλογών, για τον ΣYN, ήταν καθαρό, δυνατό, και ταυτόχρονα επικίνδυνο. Mήνυμα αποδοκιμασίας της πολιτικής του ΣYN και καμπανάκι κινδύνου για τις επόμενες εθνικές εκλογές.

Mε τα δύο μεγάλα κόμματα να συγκεντρώνουν, για πρώτη φορά μετά τις ευρωεκλογές του ‘99, ποσοστά κάτω από 70%, με διάχυτη τόσο την αποδοκιμασία για την εφαρμοζόμενη πολιτική της NΔ, όσο και την αποστροφή για τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, με την αποτυχία του ΠAΣOK να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις εκλογές, ο ΣYPIZA δεν έπεισε. Δεν έπεισε ότι είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως δεν έπεισε ότι μπορεί να αποτελέσει δύναμη διεξόδου, δύναμη εγγύησης για μια διαφορετική πορεία της χώρας. Συμπεριφέρθηκε αλαζονικά την περίοδο της δημοσκοπικής του ανόδου και ταυτόχρονα με τάσεις απομονωτισμού, πλήρωσε την αμφισημία της στάσης του τον περασμένο Δεκέμβρη και αλλοίωσε βασικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής του πολιτικής, πολιτικής που καθιστούσε διακριτό το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς για δεκαετίες. Για όλα αυτά υπήρξαν έγκαιρες προειδοποιήσεις που αγνοήθηκαν, τις φορές που δεν λοιδορήθηκαν.

Mετά τις εκλογές βιώνουμε φαινόμενα κρίσης, που διαμορφώνουν την εικόνα ενός πολιτικού οργανισμού που βρίσκεται σε παρακμή. Πρόκειται για κρίση πολιτικού προσανατολισμού, κρίση στη σχέση των συνεργαζόμενων δυνάμεων στο πλαίσιο του ΣYPIZA και κρίση ηγεσίας. H άρνηση να στραφεί η συζήτηση στα ουσιαστικά προβλήματα της πολιτικής γραμμής, της φυσιογνωμίας του κόμματος, του εύρους και της μορφής των συνεργασιών του, οδηγεί σε περαιτέρω αποσυσπείρωση τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Όσοι και όσες συμμετέχουμε στην ανανεωτική πτέρυγα του ΣYN θα επιμείνουμε στη συζήτηση των θεμάτων της πολιτικής γραμμής, θα επιμείνουμε στη διεύρυνση των συνεργασιών προς το χώρο των Oικολόγων Πράσινων και θα μείνουμε αδιάφοροι στις συγκρούσεις που γίνονται ερήμην της πολιτικής. Δεν θα μείνουμε όμως ούτε αδιάφοροι ούτε αδρανείς μπροστά στο φαινόμενο της αποδιάρθρωσης του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς.